Mijn lieve grote beer, maar voor altijd mijn kleine mannetje. Jij was mijn eerste 💙 Ik weet nog zo hoe het liefde op het eerste gezicht was. En wat keek ik uit naar het moment dat ik je mee naar huis mocht nemen.
Zo’n ondeugende doerak was je. Alle dingen doen, waarvan je dondersgoed wist dat het niet mocht. Van planten uitgraven, tot stiekem op het aanrecht springen in de hoop dat je uit de kraan mocht drinken. En toen Diva en Bella aan ons gezin toegevoegd werden, werd het soms nog een beetje erger.
Bella was de laatste in m’n fur-family. Na Boef en Diva maakte zij ons in 2012 compleet. Dat was zeker even wennen, want hoewel ze maar klein was veroverde ze niet alleen onze harten maar ook het hele huis.
Wat een kleine muppet was het. En hoewel ze ouder werd, groeide ze natuurlijk niet overdreven. En daar maakte ze goed gebruik van. Want ze wilde niet alleen tegen je aan liggen, maar ook bovenop je. Op je buik, je borst of in de hals.
En samen met z’n viertjes hebben we echt veel hebben meegemaakt. Verhuizingen, break-ups, ongelukjes… Want als je denkt dat ik soms lomp ben, Bella was precies zo. Met slechts 12 weken wilde ze op de bank springen en dat lukte niet waardoor ze een klein scheurtje op liep in haar pootje. En dat was nog maar het begin van een hele reeks aan dierenarts bezoekjes. Maar ook maakten we hele mooie dingen mee. Een nieuw huis, een nieuwe start. Een plekje waar we uiteindelijk ons helemaal thuis zijn gaan voelen en tot rust kwamen.
Niet iedereen zal het begrijpen, maar jullie waren en zullen altijd mijn kindjes zijn. Wat er ook gebeurde in het leven, ik heb me nooit echt alleen hoeven voelen. Je voelde me altijd zo goed aan. En dankzij je mini formaat ging je bijna overal mee naartoe. Uit logeren, op visite, vakantie en zelfs soms mee naar het werk. Lekker samen treinen 🚂
Een jaar geleden nam ik afscheid van mijn allerbeste vriend. Wat was dat ongelofelijk moeilijk. Je wil zo graag dat iemand volhoudt, vasthoud. Maar is dat eerlijk? Nee, zoals m’n zusje zei, wij houden je vast zodat jij los kan laten en naar Oma kan gaan. Maar het vasthouden en jij die loslaat voelde voor mij alleen als verdrinken, verdwalen. Je bent altijd mijn rots in de branding geweest, de stabiele factor waar ik altijd op kon bouwen en die me nooit in de steek heeft gelaten.
“Ik vaar verder op jouw kompas.” Een jaar geleden, maar het voelt nog steeds als de dag van gister dat mijn hand in de jouwe lag en je zei dat het voor jou niet meer hoefde. De strijd opgegeven. Zoals ik schreef, 3 maanden na je overlijden, mijn hart brak.
Het “kristal” dat ik kreeg tijdens de begrafenis, doet mij altijd aan je herinneren als de zon erop schijnt. 🌈
Inmiddels heb ik mijn weg wel weer enigszins weten te vinden. Maar het gemis is nog steeds zo ontzettend voelbaar. Ik werk ontzettend hard om het beste uit het leven te halen en ik hoop dat je samen met Oma vanaf jullie ster af en toe meekijken en trots op me zijn. Ik draag jullie voor altijd mee in mijn hart✨
Veel liefs, Renske 