Leven met..

Wanneer je de keus maakt voor een maagverkleinende operatie ben je al een heel eind. Waarschijnlijk was je er al veel langer aan toe, maar heeft je hoofd een tijdje nodig gehad om te accepteren dat obesitas een ziekte is en dat de schaamte die je voelt om in zo’n traject te stappen niet terecht is. Een ingreep als deze is namelijk écht niet de easy way out, maar een hulpmiddel om je te krijgen waar je graag naartoe wilt; een gezondere toekomst.

Maar dan? Je bent geopereerd en in het voortraject zo goed als klaargestoomd. In het begin ben je natuurlijk enorm gemotiveerd om het helemaal perfect te doen. Het juist aantal eetmomenten, zoveel mogelijk eiwit-rijk eten, alle vitamines innemen die worden geadviseerd, bewegen en ga zo maar door.

Als ik terug kijk naar mijzelf merk ik dat zeker ook zo ben begonnen, maar dat na het eerste jaar ik dat steeds lastiger vond om vol te houden. Want je bent nu eenmaal niet in je hoofd geopereerd en zie dat dan maar eens vol te houden. Daarom ben ik de adviezen van het ziekenhuis ook als richtlijnen gaan hanteren en niet meer als mijn levenswijze. En ja dat betekent ook dat ik wel eens struggle met minder gezond eten, of hongergevoelens of last heb van een vastloper of dumping. Maar daarin steeds meer mijn weg weet te vinden.

En dat is in mijn optiek het allerbelangrijkste. Volg je eigen gevoel en weg. Vraag om hulp als je het even niet meer weet of wanneer je moeite hebt af te vallen of op gewicht te blijven. Want aan het eind van de rit is dit het begin van de rest van je leven. En daarin zal je een goede balans moeten vinden die voor jou werkt.