Tijd om naar huis te gaan. Twee weken Curaçao waren mega intens, het was een bijzonder avontuur maar ergens keek ik ook wel weer uit om naar huis te mogen gaan. Na de heenreis zag ik alleen wel een klein beetje op tegen de terugreis. Hoewel het mijn eerste keer was dat ik zolang in een vliegtuig zat, was het op zich een prima vlucht. Maar na een uur of 7 te hebben gezeten werd ik wel een beetje ongedurig. Je zit niet meer lekker, die jengelende kinderen om je heen ben je beu en echt even je benen strekken voor meer dan 5 minuten zit er niet in. Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik op de terugreis best wel veel dutjes heb gedaan. Het is natuurlijk een nachtvlucht waardoor het een stuk rustiger is in het vliegtuig en je sneller in slaap valt. Maar waar ik wel regelmatig weer wakker werd van de stewardess die kwam met drinken of eten, of een jengelend kind die door mn achtergrondmuziek heen kwam. Ik dacht dat ik best wel redelijk uitgerust was, tot dat ik op het toilet in de spiegel keek en mijn ogen bloeddoorlopen rood waren. Oepsie.
Eenmaal geland begon het haasten. Tegen wat bezwaar en commentaar van een medepassagier was ik relatief snel uit het vliegtuig, ook al zat ik helemaal achterin. Helaas mocht dat niet baten want mijn koffer liet maar liefst 40 minuten op zich wachten om vervolgens nét een vertraagde IC direct te moeten missen. Eenmaal in Rotterdam overwoog ik om mijn koffers op het station te stallen zodat ik wellicht de hele wedstrijd kon zien van Feyenoord, maar helaas was er gedoe met de bagage-kluizen en besloot ik om toch maar eerst naar huis te gaan. D. ging in de tussentijd even met Bella wandelen zodat ik mij even kon omkleden en m’n spullen kon droppen zonder al te veel verwachtingen en onrust bij Bella te creëren. Althans, zij had door m’n geur heus wel door dat er iets was gebeurd tijdens haar wandelingetje.
Veel liefs, Renske 