Het is eventjes geleden dat we ons hiervoor in hadden geschreven, ik en m’n sportbestie Jade. Maar het was een kadootje voor m’n verjaardag nog, of naja… Eigenlijk was het kado een obstakelrun, maar die was 5 minuten voordat wij kaartjes wilden bestellen uitverkocht. En achteraf gezien was ik daar nog helemaal niet aan toe qua herstel van m’n operatie. Dus kwamen we uit op een 5 km run bij Spark Spijkenisse voor m’n verjaardag, die we zouden gaan rennen op de verjaardag van Jade.
Helemaal leuk, maar ik was toch wel een beetje zenuwachtig hoor. Ik had namelijk al een tijdje niet echt meer regelmatig hardlopen waardoor we eigenlijk alleen tussendoor 2 5km trainingen hebben gedaan én de huisarts concludeerde dat ik bronchitis heb, dus of het nog helemaal wijs is. Maar eerder dit jaar moest ik de 1/4 marathon van Rotterdam al overslaan én was Jade genoodzaakt de strong Viking run zonder mij te doen in verband met m’n BPPD en het herstel van m’n operatie. Dus ik voelde me anders echt te schuldig om weer Sjaak afhaak te wezen.
Nadat we onze startnummers hebben bemachtigd konden we nog een tijdje in de rij van de wc staan, want ja dat doet iedere vrouw natuurlijk. En 15 minuten voor ons startte de halve marathon, dus geduld was een schone zaak. En voor we bij de start waren speelden de zenuwen alweer op m’n blaas, dus het werd een beetje een onmogelijk opgave om zonder drang te gaan hardlopen.
Gelukkig was het dan eindelijk tijd en na wat rekken en strekken was daar dan het startsignaal. Here we go!
Daar gingen we dan. Mijn eerste kilometers, met wat last van m’n enkels en heel hard m’n best doen een regelmatige ademhaling te hebben en niet te gaan hoesten. Want als ik moet hoesten, dan is hardlopen geen optie meer.. Gelukkig had ik Jade die me echt met al haar positieve energie door die run heeft geloodst, inclusief PR!
De laatste loodjes wogen wel echt het zwaarst. Ik merkte conditioneel dat ik het eigenlijk nog helemaal niet zo onaardig deed, maar m’n lichaam wel wat pijntjes te krijgen. Vooral m’n bovenbenen en heupen voelde ik. En uiteindelijk begint de energie ook wel iets op te raken. Bij de laatste meters vroeg Jade of ik nog energie had om te versnellen want dan zou ik misschien nog wel een PR kunnen neerzetten. Dus we trekken een sprintje en gaan met 42 minuten op de klok over de finish.
Helemaal blij dat ik er was en álles te hebben gegeven neem ik een diepe teug adem. Weer even echt goed ademhalen, althans dat dacht ik. Want ik ging hyperventileren en kreeg vervolgens helemaal geen lucht meer. EHBO komt op me af, terwijl ik voel dat de tranen over m’n wangen lopen door het gebrek aan zuurstof. Gelukkig met wat instructies is dat snel weer over, maar ik voel me er helemaal licht van in m’n hoofd. Maarrrrr.. Ik heb het gewoon gehaald! En ik krijg een hele mooi (1ste!!) medaille om m’n nek gehangen!
Ik ben blij, trots en bovendien enorm dankbaar voor die blonde chick naast mij. Echt zo insane wat morele support en positieve energie met je kan doen! 🩷 On to the next!
Veel liefs, Renske 