De afgelopen weken kreeg ik al weer wat vaker berichtjes van m’n trainer. Ook hij was benieuwd wanneer ik weer mocht trainen en zorgt voor de accountability, zodat ik na al die maanden dan ook weer écht aan de bak ga.

Die accountability heb ik niet per se nodig, want ik kijk op zich best wel uit naar dat ik weer iets mag doen. Tegelijkertijd mag ik ook gewoon wandelen en dat heb ik de afgelopen weken ook veel minder gedaan dan ik eigenlijk had willen of moeten doen.
Maar dan is het zover! Het is 7 juli!


Bijzonder hoe je er echt wel zin in kan hebben, maar het tegelijkertijd ook echt spannend vind. We trainen vandaag de benen, maar bij sommige oefeningen gebruik je wel je armen. En voel ik wat momenten van spanning, een soort trekkend gevoel. Gelukkig zijn mijn trainer en ik heel goed ingespeeld op elkaar en past hij direct de oefeningen voor me aan. En na iets meer dan een uur te hebben getraind ben ik op. Dramatisch ga ik languit op de loopband liggen “ik kan niet meer”.
En dan zit de eerste keer erop! Het voelt nog wat onvoldaan. Ja ik heb wel getraind, maar omdat ik echt rustig aan moet doen en dan in m’n hoofd zit vind ik het ook lastig. Maar toch, de kop is er af. Als ik morgen m’n afspraak heb gehad bij dr. Jaquet en hij bevestigt dat het goed gaat, wordt het misschien ook wel makkelijker.




