Afgelopen vrijdag was mijn fysieke pre-operatieve screening, een officiële GO van de anesthesioloog voor de operatie! Nu is het wachten geblazen en met een arts als dr. Jaquet is geduld een enorm schone zaak…
Zodra ik gewisseld was van ziekenhuis vanwege de kortere wachttijd, kreeg ik tijdens een telefoontje naar het Opnamebureau te horen dat ik al redelijk snel geopereerd zou worden. Dat verbaasde me behoorlijk en al snel werd duidelijk dat er verwarring was en de informatie niet klopte. “Iedereen hier weet dat dr. Jaquet niet al binnen 6 weken opereert.”
Daar sta je dan weer met je goede gedrag. Hoewel ik ergens al wist dat het te mooi was om waar te zijn, had ik toch hoop gekregen. Hoop die finaal de grond in werd geboord. Maar goed, het is niet anders. Dus gaan we weer in de wachtstand. Wel besloot ik in te gaan op het aanbod om op de ‘uitvallijst’ geplaatst te worden — een soort reservelijst voor als er op het laatste moment een operatie uitvalt. Dan kunnen ze mij bellen.
Dat je daar toch weer hoop van krijgt is niet onlogisch. Maar deze keer wilde ik feiten. Ik ben bezig met de laatste voorbereidingen te treffen en ik wil graag weten waar ik aan toe ben. De vorige keer dat ik belde, konden ze al aardig veel zeggen over de planning van mei. Wellicht weten ze nu dan iets over juni?
Dus met een klein zenuwtrekje in m’n onderbuik bel ik het Opnamebureau weer. Ik vertel m’n verhaal en na het verifiëren van mijn gegevens vertelt ze inderdaad dat ik echt nog een tijdje geduld zal moeten hebben. Na wat aandringen krijg ik toch nog net iets meer informatie “aan de hand van de datum dat je op de lijst gezet bent denk ik dat je moet denken aan begin van de zomer.” Dus eind juni? Dat duurt echt nog wel een tijdje, tegelijkertijd vliegen ook die weken redelijk snel voorbij. “Nee eerder juli”. Ze benadrukt wel dat het ook nog juni zou kunnen worden, maar net zo goed kan doorlopen tot in augustus. “We bellen ongeveer twee weken van tevoren. Dan staat het écht vast.”
Geduld, geduld en nog meer geduld. Toch besluit ik ook nog te vragen naar de kans op een uitvaller. “Die kans is echt heel erg klein. Iedereen wil zo ontzettend graag omdat je zo enorm lang moet wachten. Dus er valt bijna nooit iemand uit. Maar we bellen je echt zo snel als mogelijk, zodra we weten dat je kan.”
Ik besef me nu pas dat die operatie echt nog even op zich gaat laten wachten. En dat ik niet teveel moet mee gaan in al m’n hersenspinsels. Hadden jullie al door dat ik een tikje ongeduldig ben? Ik vertel haar nog dat ze me zelfs mogen bellen als er morgen al een uitvaller is. En daarna ronden we het gesprek af..
Veel liefs, Renske 