Nog maar een paar maanden geleden voelde ik me topfit, ik zat lekker in mn routine en was druk bezig met het ‘vereiste’ gewicht halen voor mijn intake met dr. Jaquet. Toen die afspraak achter de rug was viel er echt een last van mijn schouders waardoor ik plots even in een gat viel.
Mijn trainer had me al vaker gewaarschuwd dat ik veel van mezelf vraag, zeker omdat ik op zakelijk vlak momenteel tegen een aantal uitdagingen aanloop. Maar ik dacht dan “het gaat toch goed?” De moeheid sloeg toe en tijdens mijn jaarlijkse controle voor de Bariatrie werd ook duidelijk dat mijn bloedwaarden wat afweken, met name de vitamine D kwam weer duidelijk naar voren. Maar goed, daar had ik zelfs voor m’n maagverkleining al last van. Dus echt nieuw is het niet. Maar het werkt natuurlijk wel wat averechts als je 5 keer in de week actief bezig bent met boksen, dansen, hardlopen en krachttraining naast alle werkperikelen en een soms wat volgepland sociaal leven.
En toen kwam die ene nacht. BPPD. En vervolgens was er helemaal niks meer. Geen werk. Geen sport. Geen druk sociaal leven. maar duizelingen, hoofdpijn, misselijk en moe. Zo ontzettend moe.
Inmiddels zijn we bijna een maand verder. Van tevoren had ik geen idee dat het zó lang zou duren. Had echt gehoopt op 1-2 weken en hup klaar. Maar helaas is niets minder waar, dat besefte ik me eigenlijk pas toen er een streep ging door de marathon. Afgelopen week besprak ik mijn voortgang met HR. Hoe ik moeite heb met het verwerken van prikkels en die maken dat ik snel aan m’n tax zit waardoor werk, al is het maar die paar uurtjes per dag gewoon best pittig is. Met als gevolg? Hoofdpijn en duizelingen. “Als ik je zo hoor vraag ik mij af of er niet ook stress-gerelateerde klachten zijn, die wellicht in combinatie met de BPPD maken dat je herstel langzamer gaat dan je hoopt. Wellicht zou je daar eens advies over kunnen vragen bij je huisarts? Ik ga nu je wat langer ziek bent ook de arboarts inschakelen.”
Dus belde ik de huisarts om een afspraak te maken. Net op tijd want vanaf maandag zijn ze met vakantie. Ik vertel m’n arts 20 minuten later over de afgelopen 4 weken, maar ook over het afgelopen jaar. En de dokter is vrij duidelijk. “BPPD kan inderdaad stress-gerelateerd zijn. En stress kan de klachten ook blijven triggeren.” Nou daar is weinig ruimte voor een andere interpretatie, is het niet?
Ook is ze van mening dat ik bovengemiddeld netjes ben geweest naar iedereen. Maar dat ik misschien nu iets meer de focus moet leggen op mezelf. Want ik ben relatief snel weer enkele uurtjes aan het werk gegaan. Waardoor ik gelijk weer prikkels ging verwerken. Heb mezelf geen langere “triggervrije” periode gegeven. Wat voor t herstel misschien minder handig was. “Maarja, je laat je ook niet zoveel vertellen denk ik. En op zich doe je het niet slecht, maar loop ook vooral niet te hard van stapel!” drukt ze me op het hart als ik na bijna 30 (!!!) minuten haar spreekkamer verlaat.
Veel liefs, Renske 