Afgelopen dinsdag werd ik gebeld dat de medische foto’s klaar liggen voor me. Omdat er nog geen update was rondom mijn aanvraag richting de zorgverzekeraar besloot ik nog een paar dagen te wachten, zodat ik dan bij het ophalen van de foto’s er nog eens naar kon vragen.
Als ik bij de balie kom, krijg ik een envelop overhandigd samen met een formulier die ik moet invullen én ondertekenen voor ontvangst van de foto’s. Ik had eigenlijk een foto van de iPad willen maken met mijn medische foto’s van het moment zelf, maar we liepen al over vijven dat ik het niet zo goed durfde te vragen. Daarom heb ik ze opgevraagd, zelfs al is het maar een printje. Ik was erg benieuwd naar hoe m’n armen op de kiek zijn gezet.
Hoewel ik mijn armen vaak genoeg van voren zie, zie ik de achterkant niet zo vaak. En de lap van vlees die daar hangt is eigenlijk nog erger dan ik dacht. Ik bedacht me dat ik ook wel even benieuwd was naar wat de dokter heeft geschreven, dus log ik ook nog even in. Maar ik ben toch wel enigszins verrast als ik het behandelverslag lees. Voordat ik een verwijzing kreeg voor plastische chirurgie had ik dr. Jaquet een berichtje gestuurd op social media. “Meestal moet het een Pittsburgh 3 zijn”.
Pittsburgh 2. Shit. Ik heb het laatste jaar hard getraind en ik had echt wel gezien dat m’n armen ietsje strakker waren geworden qua het jaar daarvoor. En ik geloof oprecht ook wel dat de arts niet zomaar een aanvraag doet, maar met die scale wordt het allemaal wel wat spannender (lees: moeilijker) om het vergoed te krijgen. Werkt zo lekker met de zenuwen ook. Maar goed er valt nu eenmaal niet zoveel meer aan te doen, ook is de aanvraag nog altijd niet gedaan inclusief het riedeltje waar ze aangaf dat het wel 6-8 weken kan duren.. Dus er zit niks anders op dan maar weer terug gaan in de wachtstand.
Veel liefs, Renske 