Toen ik Bella kreeg was dat een impulsief besluit. Eigenlijk was ze een kadootje voor mijn moeder haar verjaardag, maar die wilde niet meer beginnen aan alles wat er komt kijken bij een pup. Dus na twee weken al helemaal verliefd op dit kleine diertje besloot ik haar toe te voegen aan mijn ‘pack’. Want ik had immers al twee katten. De afgelopen 12 jaar waren soms een beetje stressvol, Bella bleek namelijk nogal een brokkenpiloot te zijn. Maar dat weegt niet op tegen de onvoorwaardelijke liefde die Bella je gaf.
Ja sommige mensen vonden haar wellicht intens, omdat ze als een ware chihuahua vs. tekkel een echt keffertje is. Maar als je goed voor haar bent en ze leert je kennen, dan is ze enorm lief en wil ze niets liever dan met je kroelen of tegen je aan liggen. Helemaal als ze voelt dat je niet lekker in je vel zit of verdrietig bent.
De laatste paar jaren waren niet meer helemaal vanzelfsprekend. Drie jaar geleden kwam de dierenarts tot de conclusie dat naast de inmiddels geconstateerde artrose ze dicht tegen een hernia aan zat. Zes weken hokrust en iemand vertelde mij toen over glucosamine. Ze knapte helemaal op en behalve dat ze niet meer echt lange wandelingen kon maken, was het echt nog een energiek beestje. Sommigen dachten nog wel eens dat ze net pup af was, zoveel levenslust straalde ze uit.
Maar een paar weken geleden ging het weer even mis. Of nouja even. Er bleek meer aan de hand te zijn. Kanker of heel misschien een ontsteking in de baarmoeder. Met antibiotica hebben we nog geprobeerd te kijken of het de meest ‘gunstige’ versie in het verhaal was, maar dat deed helemaal niets. En inmiddels verscheurd van de aanblik van mijn eens zo vol levenslust lieve en blije maatje, dat nu niet meer was dan een bijna dood vogeltje.. Heb ik de dierenarts gebeld. Ik wist wat er komen ging, mijn besluit was weloverwogen. Maar ik had mij van te voren nooit kunnen voorbereiden op wat er komen ging.
Lieve Bella, je was mijn steun en toeverlaat. Zonder jou had mijn leven er de laatste 12 jaar zeker heel anders uitgezien, maar absoluut niet beter. Ik gun iedereen zijn of haar eigen Bella, want zoveel liefde die je krijgt. Maar afscheid nemen, jou loslaten en een punt erachter zetten is wel een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Verschrikkelijk dat een verdovingsspuitje je nog zoveel pijn moest doen en dat je me aan bleef kijken, niet wetende wat je over kwam..
Ik hoop dat je weet dat ik zielsveel van je houd, dat ik echt het allerbeste voor je heb gewild. Vandaag heb je ons achtergelaten, mag je naar een plek die fijn voor je is. Voor altijd zal je voortleven in mijn hart.
Veel liefs, Renske 