Afgelopen vrijdag kreeg ik mijn buikecho. Met een zo goed mogelijke volle blaas ging ik naar het ziekenhuis. En deed de arts zijn echo onderzoek. Met de technologie van deze tijd stond diezelfde dag de uitslag al in mijn online dossier.
Conclusie: cholecystholithiasis. Oftewel galstenen. Maar nu dan? Ja nu wordt m’n ongeduld beloond met een goede dosis wachten. Tot m’n officiële afspraak met de physician assistent.
“Nou.. tóch weer klachten gekregen? In overleg heb je een echo laten maken van de buik en daar hebben we galstenen op gezien” valt M.R. met de deur in huis. Dat had ik natuurlijk ook al ontdekt, maar ik heb vragen. Veel vragen. Is dit dan de oorzaak en is er niks aan de hand met m’n maag? Of is het misschien toch allebei? Hoe kan dit überhaupt tot stand komen.
“Het is lastig. Kijk, het verhaal van de vorige keer wat je op de SEH had dat neigde veel meer naar je maag. De pijnaanval die je de 11e hebt gehad en waar je over hebt gebeld, dat het uitstraalt naar rechts. Dat past wel meer bij galstenen. En je leek in eerste instantie wel te reageren op de gegeven medicatie, maar het kan ook natuurlijk zijn dat de galstenen op dat moment weer een beetje loskomen en dan neemt de pijn ook af. Dus we denken dat we ook bij de eerste aanval de galstenen de schuld kunnen geven, maar in het geval van je maag weten we het pas écht zeker als je er in gaat kijken. Dat kan, maar dat is best wel een heftig onderzoek en brengt behoorlijk veel risico’s met zich mee. Daarbij verandert het niet zoveel aan de behandeling, dus dat doen we liever niet.
En ja die galblaas, die moet eruit. Als je klachten hebt van galstenen dan heb je een indicatie om de galblaas eruit te halen. En dan zie je wat voor een klachten er over blijven. En als er helemaal geen klachten meer zijn, dan weten we het zeker dat het de enkel galblaas is. Blijven er toch nog klachten over, dan zullen we ook daarna nog verder moeten kijken.”
Dus dat is duidelijke taal. De galblaas moet verwijderd worden. En tot ik opgeroepen word voor de operatie blijf ik mijn huidige maagmedicatie (pantoprazol & sucralfaat) wel slikken. Zodra de galblaas eruit is kan ik ermee stoppen omdat ze natuurlijk wel moeten weten wat er gebeurt. Dat idee vind ik wel eng, want ik ben best wel bang voor die verschrikkelijk onverdraaglijke pijn. Wat hij gelukkig begrijpt, maar hij geeft aan dat met de zaken die ik nu slik dat hij eigenlijk niet verwacht dat daar zo’n hele heftige aanval in doorheen breekt wat betreft maagklachten. Dus alle ballen op de galblaas en dan zou het dus eigenlijk opgelost moeten zijn.
Voor nu in ieder geval een stukje duidelijkheid. Ik zal binnenkort gebeld worden door de planner om de operatie te in te plannen (hij verwacht over zo’n 4 tot 6 weken). De operatie duurt tussen de 1 en 3 uur, waarbij 3 uur vaak alleen is bij spoedoperaties. Hij is minder heftig dan mijn maagverkleining en omdat alleen de galblaas verwijderd wordt zal ik veel sneller ook herstellen. Verder gaan ze proberen zoveel mogelijk gebruik te maken van mijn eerdere openingen in de buik. Maar mocht het niet helemaal lukken komen er één a twee gaatjes bij. Verder zal ik ook wel weer een nacht moeten blijven.
“Wil je gereanimeerd worden?”. Ik schrik er haast een beetje van als M.R. mij die vraag stelt. Natuurlijk wil ik dat, ik heb niet alle moeite voor een beter leven gedaan om vervolgens niet eventueel gereanimeerd te willen worden op de operatietafel. *KOEKOEK*.
Als allerlaatste geeft hij mee dat mocht ik toch nog een aanval krijgen dat ik dan echt weer even moet bellen. Dan gaan ze kijken of de operatie naar voren gehaald kan worden. Dus voor nu even afwachten hoe het zich allemaal ontwikkelt en wederom onder het mes.
Veel liefs, Renske 