Al weken hebben we het erover. Onze outfits voor het Kerstdiner. En met we bedoel ik mijzelf en de meiden uit mijn team. Want we gaan lekker dineren bij Gastrobar Hartig, een knus shared dining restaurant. Thema; glitter en glamour.
Ik start de dag lekker vrij. We hebben namelijk afgesproken erna nog drankjes te doen en ik wil Bella niet zolang alleen laten, dus slaap ik zowaar uit tot 09:00! Douche ik en start ik aan m’n Christmas dinner preparations. Tot ik ready ben voor een avondje uit.
Het is al relatief lang geleden dat ik een avondje uit ben geweest en ik heb er echt zin in! We borrelen nog even vooraf op kantoor waar we de 3 bazen nog even verrassen met een kado als bedankje voor de afgelopen periode. En wij ontvangen een leuke bonus met dezelfde gedachte! Altijd leuk zo in deze dure maanden!
Tijd om naar het restaurant te gaan. Waar we heerlijk mogen genieten van 3 gangen vol overheerlijke gerechten. Er komen vlees, vis en vegetarische gerechten voorbij en het voordeel hiervan is dat je overal een beetje van eet. Wat eigenlijk dus echt perfect is voor een maagverkleiner. Er zit tussen de 3 gangen ook even tijd om het eten te laten zakken. En er is mogelijkheid om bij te bestellen als iets sneller op is, wat weer ideaal is voor de rest van het gezelschap.
Het eten valt prima, ik geniet enorm van onder andere de carpaccio en de biefstuk medallions en her en der drink ik wat slokjes cola zero. En dan is het tijd voor de laatst gang. Namelijk het toetje. Er komen overheerlijke desserts op tafel; spekkoek, brownie met slagroom, pannacotta en glaasjes gevuld citroen merengue. Ik proef overal een beetje van, maar kan het niet laten nog een beetje extra te nemen van de citroen merengue. Want wat is dát lekker zeg.
Maar dan gaat het mis. In amper 5 minuten voel ik mijzelf misselijk worden, het warm krijgen én mijn hele maag verkrampen. Ik pak een smintje maar die doet helemaal niets. Ik sta op en ga naar het toilet. Het spugen is minimaal. SHIT! Ik ga op de wc zitten en puf mezelf door de misselijkheid heen. Maar de dumping neemt niks af. Ik besluit van het toilet te gaan en was m’n handen en ijsbeer wat door de ruimte. Wat nu?
Toch maar terug naar het toilet. Terwijl ik boven het toilet hang hoor ik mijn collega mijn naam roepen. Behalve een zachte ja krijg ik er niks uit. En dan komt het. M’n toetjes verlaten mijn maag in een gore, bittere en voornamelijk vloeibare vorm.
Na enige tijd keer ik weer terug aan tafel bij m’n collega’s. De misselijkheid is weg, maar mijn maag voelt als een verkrampte bonk. Gelukkig voor mij, zijn zij nog aan het eten en kan ik even rustig zitten en hopen dat het nog afzakt. Ik voel de after-dumping moeheid over me heen komen en ik geloof dat het ergste erop zit.
Als we op weg gaan voor een drankje bij de Witte Aap voel ik dat de kou mij beter laat voelen. M’n eerste Kerstdiner dumping heb ik overleefd. Waarin ik wel weer eventjes met m’n neus op de feiten ben gedrukt, dat het dus niet allemaal kan. Zeker een hoog suiker gehalte is voor mij een groot risico. Ik ben nu alleen maar blij dat ik niet die alcoholvrije cocktail (lees; suikerbom) heb uitgeprobeerd.
Maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik het heb weten te managen. Mijn vorige openbare dumping was veel heftiger. En ik weet dat ik hierin nu zeker stappen heb mogen maken.
Op naar een dumpingvrije kerst?
Veel liefs, Renske 