Wauw. Vandaag is het één maand geleden dat ik werd geopereerd. Wat is het een rollercoaster zeg. Van me eigenlijk meer dan prima voelen naar onwijs moe en steeds duizelig. Maar toch eigenlijk wel stappen moeten blijven maken wat betreft herstel. Het is zo onwijs pittig, dat heb ik enorm onderschat.
En als je dan iedere dag zo struggled zou het fijn zijn als je er in ieder geval al wat resultaat van terug ziet op de weegschaal. Dat was de afgelopen 2 weken helaas niet het geval. Ik kwam op sommige dagen zelfs aan!!! En ja ik weet dat het erbij hoort, mocht ik t vergeten dan hoor ik het wel via goedbedoelde adviezen. Hoevaak heb ik ook zelf niet tegen lotgenoten gezegd: “het hoort erbij, je lichaam is hard aan het werk. Stilstaan betekent niet dat er geen vooruitgang is”. Maar dat maakt me momenteel allemaal geen reet uit, het blijft gewoon frustrerend. Ik wil op zo’n moment niet horen hoe het zit. Maar dat iemand me aanhoort en begrijpt dat het kut is. Dat het gevoel dat je hebt gewoonweg niet te stroken valt met rationeel nadenken. Dat de hoge verwachtingen die je hebt, ook doordat je veel meemaakt in die eerste weken, niet worden waargemaakt.…
Veel liefs, Renske 