Inmiddels loop ik nu bijna een jaar bij mijn psychotherapeut Drs. O. Zij heeft me het afgelopen jaar ontzettend veel geholpen al met de eerste grote dingen. De onrust in mijn hoofd, een stukje zelfbeeld en het was eigenlijk de bedoeling dat ik bij haar ook aan de slag ging met mijn onverwerkte trauma als gevolg van het kind zijn van een narcistische vader in de vorm van EMDR.
Ik besef mij echt hoe ontzettend veel geluk ik heb gehad bij het vinden van mijn psychotherapeut. Zij was mijn eerste keus en vanaf moment één hebben wij een goede klik. Zij ziet Renske objectief, onbevooroordeeld en prikte direct door die stenen muur heen alsof het niet meer dan lucht was. Ik voel bij haar alles en misschien nog belangrijker; ik voel niets. Geen schaamte, geen beperkingen en geen veroordelingen. Maar een veilige plek waar ik álles kan zeggen, zonder gevolgen. Of nouja zonder.. Ik werk hard aan mijzelf om te ontdekken wie ik echt ben en welke gevoelens er nu echt schuil gaan achter de soms heftige reacties die ik heb op dingen.
Vandaag was het tijd voor mijn 2e sessie dit jaar. Mijn 2e sessie na het oplopen van zweepslag in mijn kuitspier. Ik heb tijdens het herstel in die maanden veel tijd gehad om na te denken, alles wat ik vorig jaar geleerd en meegemaakt heb een plekje proberen te geven. Het gaat echt al zóveel beter met mij, hoe ik naar mezelf kijk en wie ik ben als persoon. Ik laat niet meer dagelijks m’n hoofd gek maken door onbeduidende dingen. Niet dagelijks, wel nog af en toe. Dus ik vertel haar over mijn akkefietje met de Service & Tickets afdeling van Feyenoord. Een waar ik echt tegen een stenen muur van onvermogen, onbegrip en gebrek aan inlevingsvermogen ben aangelopen. En wat me achteraf gezien onnodig veel energie heeft gekost, maar voor wat?
Dat weet ik zelf dus ook soms niet zo goed. Waarom laat ik mij meeslepen? Ik ben heel principieel en soms wil ik per se een ander in laten zien waarom iets zo is. Net als in de bovengenoemde (feitelijke) situatie. Maar als dat niet lukt, dan kan ik dat niet goed loslaten. Waar een ander z’n schouders op haalt bel ik voor de 3e keer op om ze te vertellen door te geven aan die leidinggevende die mij weigert te woord te staan; dat als ze de (klant)beleving van hun supporters wél belangrijk vinden en in de toekomst willen verbeteren dat ik ze graag een training wil geven vanuit mijn werkveld. Gratis en voor niets. Drs. O. schiet in de lach. Ja misschien een beetje arrogant, maar ik werk dagelijks met klanten (B2B) en dit kan in mijn optiek gewoon écht niet.
Maar zoals ik zei, onbeduidend. Dus meer dan mijn hart luchten is niet nodig. “Wil je vandaag nog EMDR’en?” Ik moet eerlijk zeggen dat het mij voor het eerst een beetje overviel. Normaal gaat het vanzelf, er ontstaan situaties in het dagelijks leven waar een EMDR sessie uit voort komt. Maar nu het steeds beter met mij gaat en ze me daarvoor al veel handvatten heeft gegeven is dat nu minder vaak nodig. Dus waarover dan? En eigenlijk weet ik het antwoord al, maar ik heb het denk ik altijd een beetje vooruit geschoven. “Nou, over je vader en vroeger enzo”.
Ze heeft gelijk. Het wordt tijd om daar actief mee aan de slag te gaan. Alleen daarmee moeten gevoelens naar boven komen die ik al heel lang niet meer gevoeld of gedacht heb, dus dan zal ik heel diep moeten gaan voor een EMDR sessie. Die bewaren we voor de volgende keer met de belofte dat ik in de tussentijd momenten, herinneringen ga ophalen waar ik mee wil beginnen.
Veel liefs, Renske 