Ik wist van tevoren dat ik niet zomaar door de trajecten zou huppelen die ik heb gekozen. Maar dat het op momenten zo ontzettend zwaar zou zijn, of zwaar zou vallen dat heb ik misschien wat onderschat.
Ik heb een goede baan, maar ook een die soms veel van me vraagt. Soms is dat in extra werk verrichten, soms heeft het te maken met frustratie of gewoon stressen om het een of ander. Het helpt dan niet echt als je altijd maar moe bent. Na een dag werken heb ik meestal ook weinig zin nog in sociale interactie, want dan ben ik gewoon klaar. Niet heel gezellig, maar de afgelopen periode met de lockdown was het ook niet per se dat je dan ook iets kan doen.
Inmiddels begin ik te merken dat de psychotherapie ook zijn werk begint te doen. Er wordt het een en ander opgerakeld, ontleed en geanalyseerd tijdens de sessies die ik heb en dat is vermoeiend. Het lastige daaraan is alleen dat als je niet zo veel energie hebt, dat er dan nog maar weinig over blijft. En dat is allemaal niet zo erg. Maar als je daar dan bovenop wat ‘tegenslagen’ hebt, dan valt dat soms extra zwaar.
Zoals vandaag. Inmiddels is het 2 weken geleden dat Dr. L. bevestigd heeft dat de slaapapneu inderdaad aanwezig is en ik dus een slaapapparaat krijg. In de tussentijd hoor ik weinig, moet ik zelf continue er achteraan bellen om te horen of er al iets is gedaan en dat de aanvraag is ingediend.
Donderdagochtend 08:15. Ik merk dat ik er HE-LE-MAAL doorheen zit. M’n Opa in het ziekenhuis, werk waar van alles gaande is, veel nieuwe afspraken waar verplichtingen bij komen kijken en ik ben moe. Zo ontzettend moe. Hoe ga ik in hemelsnaam deze dag doorkomen zeg ik tegen collega A. Ik neem mijzelf voor om nog maar eens contact op te nemen met het ziekenhuis over het slaapapparaat. Over 1,5 maand staat er met Dr. L een 2 maanden check gepland en dat stomme apparaat heb ik nog steeds niet ontvangen.
Ik bel de afdeling Longgeneeskunde en leg mijn verhaal uit. Ze kijkt het na en stelt mij de vraag of ik recentelijk verhuisd ben. Nouja een jaar geleden vind ik niet per se recentelijk, maar vooruit. “Ja want Mediq (de leverancier) heeft geprobeerd contact met u te vinden en dat is niet gelukt. Ik zal u uw klantnummer geven met een telefoonnummer dan kunt u ze even bellen”. Ho maar wacht eens even??? Het ziekenhuis heeft in februari al mijn juiste gegevens ontvangen. Het nieuwe adres, mijn mobiele nummer en mijn e-mailadres. Waarom is dat niet aan Mediq gegeven dan? Of in geval van Mediq, waarom controleren ze niet met het ziekenhuis of ze de juiste gegevens hebben? “Ja dat weet ik niet mevrouw, vanwege revalidatie voor mijzelf ben ik niet zoveel aanwezig geweest.” Dat is echt een antwoord waar ik niets mee kan. Voordat ik echt als een bitch overkom, ik vind het mega vervelend dat iemand revalidatie nodig heeft. Maar ik heb óók medische hulp en ondersteuning nodig, daarom heb ik dit traject ook. En ik moet het allemaal zelf maar doen en uitvinden. Gefrustreerd hang ik op..
Gelijk ga ik bellen met de leverancier. Ik volg de instructies en krijg een dame aan de telefoon. Ik leg het verhaal uit en de eerste reactie die ik krijg je “ja wij konden u niet bereiken, dus ik wilde net een brief klaar maken”. Lekker een brief sturen naar een adres waar ik niet meer woon. Handig! Ook haar vraag ik waarom er dan geen contact is met het ziekenhuis die wél beschikt over mijn juiste NAW gegevens. Met de opmerking “wij hebben geprobeerd u te bereiken” praat ook zij er overheen en stelt voor de juiste NAW gegevens te noteren en een afspraak te maken voor een consult bij mij thuis waarbij ik het apparaat krijg.
De afspraak is gemaakt. Aanstaande dinsdag 1 juni komt er ‘s ochtends iemand langs en is het slaapapparaat een feit. HOERA! Ik hang op, uitgeput door het gesprek en de frustratie barst ik in tranen uit. Wat een hel! Erna denk ik, gelukkig heb ik vanavond therapie!
Veel liefs, Renske 