Man, man, man… Vorige week tijdens mijn motorrijles lag ik al een keer onderuit. Gelukkig niet heel hard. Mijn lesbuddy Koen en ik waren bezig met dezelfde oefening. Ik dacht dat hij alweer zou vertrekken, maar hij kreeg nog wat extra instructies. Daardoor kneep ik in een bocht toch mijn voorrem in, verloor de motor zijn balans en kukelde ik om.. Het voelde bijna komisch: alles ging in slow motion, terwijl ik nog zat te bedenken of ik de motor beter moest tegen te houden, maar ik ben met mijn 1.61 echt te klein om het verschil te kunnen maken. Voor ik het wist, werd mijn been gegrepen en ging ik als een stervende zwaan dramatisch naar de grond. Het meest vervelende vond ik nog wel dat de helm van mijn vriendin, die ik in bruikleen had omdat die beter aansluit dan die van de rijschool, iets beschadigd raakte.
En vandaag deed ik het dus nog eens dunnetjes over. Dat vallen dan. Ik was druk bezig met de oefening ‘wegrijden uit parkeervak‘ – waarbij je dus moet spelen met iets gas geven, je koppeling loslaten en vervolgens direct weg te rijden uit het parkeervak. Het lukte me wel, soort van dan.. Maar soepel? Niet bepaald. “Het is op zich wel goed zo, maar probeer sneller en scherper in te sturen” zegt mijn instructeur als ik mij klaarmaak voor een nieuwe poging. Ik doe wat hij zegt. Alleen laat ik de koppeling te snel los, staat het stuur te haaks, slaat de motor af en valt deze met zo’n vaart dat ik direct word meegesleurd. Met mijn elleboog vang ik niet alleen mijn eigen gewicht maar ook dat van de motor op.
Even moet ik slikken om de tranen terug te dringen. Als de instructeur mij overeind wil trekken, aan precies die arm, zeg ik dat hij me beter heel even kan laten. Ik moet even op adem komen en de pijn laten zakken. Toch dringt hij er na een paar minuten op aan weer op de motor te stappen, zodat ik niet bang word…
Samen zetten we m’n motor weer overeind en stap ik weer op. Hij blijft de eerste paar keer naast m’n motor, maar het lukt me niet om de oefening te volbrengen. Het zit in m’n hoofd en wil er even niet uit. Dus besluit de instructeur om maar andere oefeningen te doen, waaronder het ‘achtje’. Die gaat gelukkig een stuk betet. Maar toch kan ik het gevoel niet van mij afschudden. Zeker omdat het AVB examen nog maar een paar weken weg is. Bah.. Hopelijk volgende week beter!
Veel liefs, Renske 