Boef ✨

Boefje, mijn eerste eigen huisdier. Ik was 23 en ik ging voor het eerst op mijzelf wonen. Het toeval wilde dat de poes van mijn toenmalige beste vriendin kittens kreeg. Op slag verliefd was ik op dat mooie kleine ventje; Boef.

Ik genoot zo ontzettend veel van dat kleine mannetje. Heerlijk vond hij het om lekker te kroelen. Toch had hij ook wel te kampen met wat gezondheidsklachten. En kreeg hij speciale brokjes om z’n blaasgruis onder controle te krijgen. Dat lukte, maar resulteerde wel in overgewicht waardoor dingen voor hem steeds een beetje minder gemakkelijk werden. Toen de afgelopen paar jaar hij wat gewicht begon te verliezen zag ik langzaam dat hij wat ouder werd, iets minder begon te eten en ook meer op zichzelf was. Nog steeds wel even lekker komen kroelen, maar op z’n eigen voorwaarden. Wat natuurlijk mag op je oude dag. Toen Bella er niet meer was, werd hij juist weer meer aanhankelijker. Ging zelfs in haar mandje liggen op momenten. En hoewel ze echt niet altijd goed met elkaar konden, besefte ik me weer des te meer wat voor een ‘pack’ we zijn geworden met z’n 4-tjes door de jaren heen. En het brak ook echt m’n hart wel een beetje om te zien hoe hij juist haar plekjes op zocht.

Onlangs kwam er toch wel iets meer een verandering. Het enthousiasme voor eten werd minder, voor de brokjes helemaal al ging het natvoer er nog wel in. Z’n ruggengraatje werd beter voelbaar en hij werd ook wat minder stabiel op z’n pootjes waardoor ik wist dat een afspraak met de dierenarts in het verschiet lag. En dat maakte me toch wel een beetje bang voor wat er zou komen. Zeker omdat de gebeurtenissen rondom Bella nog enorm recent waren. Toen ik ’s nachts slaapdronken over Boef struikelde en hij wegschoot, dacht ik nog wel dat hij daar last van zou gaan hebben omdat hij eigenlijk helemaal niet zo mobiel meer is. Toen ik dan ook de volgende ochtend even een bodycheck deed zag ik z’n achterpootjes een beetje verdikt waren en toen ik nog eens goed keek zag ik dat z’n voorpoten dat ook hadden. Ik slikte even, want dit was vast niet van een sprintje. Maar uiteindelijk moet je doen wat het beste is voor zo’n beestje, ongeacht hoe je je daar bij voelt.

Dus toen de dierenarts na een korte controle zei dat het niet goed was, wist ik dat dit het was. Het konden drie dingen zijn, alle drie verre van goed. Hartfalen, nierfalen of een vorm van kanker. Toch probeerde ik het. “Is er nog iets wat we kunnen doen?” vraag ik emotioneel. “We zouden heel misschien iets met medicatie kunnen proberen, om te zien of we het kunnen uitstellen en zijn leven wat verlengen. Maar..” ze stopt met praten en kijkt me veelbetekenend aan. Ik weet het, maar ik wil niet. Ik vraag haar wat zij zou doen. “Ik zou ervoor kiezen hem in te laten slapen…” M’n hart breekt, de tranen vallen en ik geef daarmee aan dat dat is wat we dan gaan doen.

Boef kruipt ineens helemaal tegen me aan, legt z’n kopje op mn armen. Alsof hij precies weet wat er gebeuren gaat en hij bezig is met z’n laatste afscheid. Ik knuffel en kroel met hem terwijl de dierenarts haar materiaal gaat halen. Deze keer wist ik wel ongeveer wat er komen ging. Toch was het enorm heftig. We hadden bevestiging dat het wel hartfalen was, want er zat zoveel meer vocht dan we in eerste instantie dachten. Zelfs de spuit die ze direct toe moest dienen in het hart kon niet volledig zijn werk doen. En waar ik tot het einde hem heb geaaid en tegen hem heb gepraat, was hij nog maar half hier. “Het vocht en hartfalen maakt dat de circulatie niet is wat het moet zijn“. En na een hels lange 8 minuten waar zijn lichaam hard vecht tegen het onmogelijke, bevestigt ze dat het hartje is gestopt met kloppen en dat hij er niet meer is.

Mijn lieve Boef, mijn kleine knuffelbeer. Zoveel lief en leed hebben we meegemaakt. Het is goed zo, je mag rusten en vrij van pijn zijn. Vandaag heb ik je laten gaan, misschien had ik dat eerder moeten doen. Ik heb altijd het beste voor je gewild. Ik houd zo immens veel van jou beestje, ik zal je voor altijd in m’n hart met me mee dragen.