Tijd voor pretpark!! Een dagje uit met familie staat op het programma. Hellendoorn it is. Ik heb achtbanen altijd een beetje spannend gevonden. Niet eens zozeer het over de kop gaan, maar de klim naar de top en dan over het randje en dat moment dat de daling in zet naar beneden “de afgrond in”. Mijn maag maakt dan een soort buiteling en dan al misselijk wordend gaat de rit verder.
Voor dat misselijk worden heb ik een paar jaar geleden al een oplossing gevonden. Ik ben namelijk “wagenziek”, dat is bewegingsziekte en daar zijn de tabletten van primatour een goede oplossing voor. En dat werkt dus ook grotendeels voor achtbanen (maar let erop; er zijn wel echt grenzen! Ronddraaiende attracties kan ik nog altijd niet tegen)
Toch ging ik de laatste jaren niet meer in zulke attracties. Want zeg nou zelf, met een fiks overgewicht is de kans groot dat je niet altijd in zo’n stoeltje past. En het zal op een gegeven moment ook niet erg verantwoord meer zijn. Tot afgelopen zaterdag mijn neefje (6) vroeg of ik mee wilde in de achtbaan over de kop. Tuurlijk, zou nu wel moeten kunnen. Toch?
Toch enigszins met spanningen in m’n onderbuik stap ik in, klem ik zowel m’n neefje als mijzelf in een zitje en wachten we tot we gecontroleerd worden en gaan vertrekken. Ik praat maar een beetje om niet toe te hoeven geven dat ik dit wel echt spannend vind. En dan gaan we van start! Maar oh, wat was het leuk! De afvaart, de snelheid, de bochten en de loopings. Ik heb zelfs nog een beetje om me heen gekeken en het lekker op het gillen gezet. En toen was de toon gezet en hebben we vrijwel alle achtbanen afgevinkt!
Om aan het einde van de dag de nieuwste nóg een keertje over te doen, maar dan met enkel de volwassenen. Ik werd zowaar alle kanten op geslingerd, maar wat was het hilarisch. Samen met m’n zusje en zwager hebben we ons helemaal stuk gelachen!
Omdat het park bijna dicht ging zijn we als afsluiter nog even wat gaan eten. Frietjes! Dat is meestal geen heel geweldig idee want het risico is best groot, maar toch had ik goede hoop! Helaas na een frikandel speciaal en een handje vol met friet moest ik het toch afleggen tegen een mini-dumping. Goddank was het niet meer zo heel druk, dus zat er niks anders op dan even kort te gaan liggen.
Gelukkig was het geen hele heftige dumping en heb ik altijd mijn smintjes bij me die helpen bij de misselijkheid, maar belangrijk is wel om niet te vergeten dat sommige dingen niet meer vanzelfsprekend zijn.
Het was een topdag, had hem graag iets anders afgesloten. Maar dat soort risico’s horen er helaas wel bij. En met al m’n NSV’s vandaag ben ik erg blij en durf ik de volgende keer misschien wel naar Walibi!
Veel liefs, Renske 