Eerste Strong Viking Run

Ik ben zenuwachtig. Ik sta met m’n sportbestie Jade inmiddels in het opwarmvak. Met een (suikervrije) redbull en een volledige scoop pre-workout achter de kiezen jeukt m’n hele lichaam en voel ik m’n hart kloppen van de zenuwen. Ik kijk naar de muur waar we als eerste overheen moeten en de moed zakt me in de schoenen. Hoe dan? Jade slaat haar arm om me heen en stelt me gerust. “Je kan dit! Ik ga je helpen. Andere mensen zullen je helpen. Komt goed!”

En ze had gelijk. De eerste kilometers gingen redelijk makkelijk. Wat obstakels waar we over een evenwichtsbalk moesten lopen, waar ik Jade op m’n rug droeg tijdens de ‘Carry a Viking’, waar we over boomstammen klauterden en hangend en zwaaiend door de lucht gingen met de Sprint of Faith en de eerste zenuwen plaats maakten voor trots. “IK BLEEF GEWOON VASTHOUDEN!” roep ik opgetogen naar Jade. Daarna mogen we nog als een malle met een joekel van een houten hamer tegen een boomstam aanslaan voor we op pad gaan naar obstakel 9; de mud trenches. Door een stinkende, modderige rioolbuis richting een immens parcours van heuvels met modder, modder en nog veel meer modder.

Dat ene obstakel is een ware uitputtingsslag. We ploeteren door een heuse modderpoel en proberen staande te blijven als we over heuvels klimmen en de modder onze voeten vacuüm zuigt en zich vastklampt aan ons lijf. Menigmaal roep ik dat ik niet meer kan en Jade blijft roepen dat we er bijna zijn. Ik ga nog net niet kopje onder als ik een stap verkeerd zet en een man mijn arm grijpt. Dankbaar vervolg ik mijn pad. We klagen, we vallen, staan weer op maar we lachen ook. En dan is het einde in zicht van dit bizarre obstakel en ben ik opgelucht als de volgende zwemmen in het water is. Helemaal schoon, maar ijskoud komen we daaruit om de weg te vervolgen. Waar we nog gaan Viking vechten, over een springkussen mogen klauteren om dan toch weer bij modder uitkomen.

Modder, maar ook een deel van onze aanmoedingssquad! Namelijk Jade haar vriend en haar zwager. Waar eerstgenoemde een aantal heel elegante kiekjes van ons heeft gemaakt.

Gelukkig was dit onderdeel (Family Trenches) niet zo lang als de mud trenches, maar ik merk dat de kilometers, de modder die je meezeult en verbruikte kracht tijdens de obstakels z’n tol beginnen te eisen. En als we een stukje verder bij obstakel 17 uitkomen; Storm the Castle raak ik bijna ontmoedigd als ik de eerste keer niet bij het touw op de wand kan komen. Het lijkt zo simpel. Maar je moet vaart maken, wat lastig is met modderige schoenen in de modder en op een gladde wand. En tegelijkertijd ben ik nog amper op adem of krachten na voorgaande obstakels. Als ik terug loop voor poging twee en klaar ga staan maak ik oogcontact met Jade die duidelijk maakt dat ik het kan. “KOM OP”! Ook het tweede deel van onze aanmoedingssquad heeft ons gevonden en m’n zusje en m’n neefjes roepen mijn naam als ik een tweede keer probeer dit obstakel te overwinnen. EN HET LUKT! Vraag me vooral niet hoe, want ik voel m’n hele lichaam trillen. Maar boven kom ik, stapje voor stapje.

Eenmaal aan de andere kant moeten we door. We krijgen wat water en wat winegums tijdens een check-in post en we proberen snel verder te gaan. Geen makkelijke opgave want ook de paden zijn bijna alleen nog maar modder. We zijn er echt nog niet. We mogen nog wat rondrennen met een bijl en een schild, gaan nog van een soort waterglijbaan waar we deze keer wel echt kopje onder gaan, doen aan speerwerpen en komen dan bij een van de laatste obstakels aan. Nummer 21, Flying Ragnar. Vol goede moed klim ik erop. Boven kom ik alleen tot de constatering dat je (of ik in ieder geval vanwege mijn lengte) naar de handgreep moet springen die dan vervolgens over het water gaat en waar je moet proberen een bel aan te raken voordat je met een fikse hoogte in het water belandt.

Na vele anderen gaat Jade mij voor. Ze doet het fantastisch, maar tegelijkertijd zie ik ook anderen snel met een flinke smak neerkomen in het water onder ons. Ik word er haast een beetje misselijk van. Mijn handen zijn modderig, ik heb vrijwel geen kracht meer en mijn gripkracht is al niet zo groot. Springen en niet vast kunnen houden zal dan ook een reeële kans zijn. Waar ik misschien wel heel hard en vervelend naar beneden zal denderen. Enigszins teleurgesteld in mijzelf, maar toch proberen verstandig te zijn klim ik naar beneden. Dit was niet aan mij besteed. Nog niet. Wie weet in de toekomst..

Dan is eindelijk het einde in zicht. We rennen nog een stukje, klauteren de finish op en dan zijn we ECHT klaar. 7 kilometer en een flink aantal obstakels in de benen. Maar jeetje wat een opgave! Ik kan niet meer. Oké vooruit, nog even een afterfoto!

Ondanks wat obstakels die ik niet (volledig) heb gedaan, ben ik wel trots. Ik heb hiermee ook veel innerlijke obstakels moeten winnen en ben ook Jade enorm dankbaar dat ze me door deze run heeft weten te loodsen. Ik doe wel stoer, maar vond het tegelijkertijd ook doodeng en zonder haar had ik dit nooit kunnen afmaken zoals ik nu heb gedaan.