Waken..

Dag 3. Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond dat ik Oma niet meer heb kunnen zien voordat ze ging. Niet echt afscheid heb kunnen nemen zoals ik dat graag had gewild. Dat ik bij Opa dat moment wel heb gekregen ben ik erg blij om. Tegelijkertijd is het wel véél moeilijker. Moeilijk om te zien hoe hij daar ligt, amper een fractie van de man die hij was. Als zijn ogen de mijne vinden in enkele seconden van helderheid, raak ik verscheurd van verdriet. Mijn lieve Opa… Het is goed zo, ga maar naar Oma ♥️

Inmiddels is hij vrijwel niet meer bij bewustzijn. Waar de kalmeringsmiddelen eerst slechts twee uurtjes ervoor zorgden dat hij echt sliep, is hij nu al gauw 10 tot 12 uur in diepe slaap voordat er weer onrust terug komt in zijn lichaam of op zijn gezicht. De dominee is nog langs geweest en heeft de tekst opgezocht welke hij had geschreven voor op zijn rouwkaart.

Ook vertelt de verpleegkundige hoe het zal gaan wanneer Opa komt te overlijden. Veel informatie, veel om over na te denken. En tegelijkertijd ben je nog steeds bezig met het stervensproces, het waken. Ik wil het niet steeds laten zien, sterk blijven.. Maar ik heb het er ontzettend moeilijk mee. We wachten… “waken”.. tot hij de laatste strijd van zijn leven heeft gevoerd. En ondertussen voer ik een gevecht in mijn hoofd. Ik heb er echt vrede mee als hij gaat. Hoop dat hij de rust gaat vinden die hij nodig heeft om te gaan. Maar hoe ga ik in hemelsnaam afscheid nemen van de meest belangrijke persoon in mijn leven..?

Daarom heb ik besloten om “even” naar huis te gaan. Rotterdam is niet om de hoek. Maar ik heb gewoon geen energie meer. Fysiek maar ook emotioneel. Ik ben zo ontzettend gesloopt en dan staat ons nog zoveel te wachten als het wel zover is. Dus maak ik de 3 uur durende reis naar huis. Om even bij te tanken en tot mijzelf te komen.