Optie drie :(

Ik krijg een berichtje van mijn moeder “Het gaat helemaal niet goed met Opa.“ Afgelopen dinsdag was hij eindelijk overgebracht naar een revalidatiecentrum / verzorgingstehuis waar ze hem voor de duur van 3 maanden zouden gaan observeren om te zien of hij een indicatie kon krijgen voor een verzorgingstehuis omdat hij achteruit gaat en hard.

Opa heeft koorts en heel veel pijn. De arts gaf aan dat er ergens een ontsteking zit in zijn lichaam maar ze weten niet waar. Er zijn daarom drie mogelijkheden:

1. Ze kunnen Opa naar het ziekenhuis brengen voor diverse onderzoeken om te achterhalen wat er mis is, dan gaat hij door de medische molen in de hoop dat ze het kunnen vinden.

2. Ze gaan algemene antibiotica toedienen in de hoop dat dit ook gaat werken voor de ontsteking die er nu is en dat daarmee de pijn ook verdwijnt.

3. Ze doen niets, maar dan zal Opa snel komen te overlijden.

Optie drie slaat natuurlijk in als een bom. Natuurlijk ga ik er vanuit dat ze voor optie twee gaan. Maar terwijl ik dat denk weet ik ook diep in mijn hart dat Opa misschien zelf wel voor optie drie wil kiezen. Optie twee is volgens de arts medisch verantwoord, maar toch besluiten we zodra Opa helder is te vragen naar wat hij wil. Maar tot die tijd wordt er gestart met optie twee.

Waar ik bij mijn Oma niet meer op tijd kon zijn, besluit ik geen tijd te verliezen en naar het Oosten te gaan. Ik zit dan ook in de trein als m’n moeder vrijdagochtend laat weten dat Opa vanmorgen helder was en bij de zorg heeft aangegeven dat optie drie voor hem de enige is. “Het hoeft niet meer”. De verpleging gaat contact opnemen met de arts en dan gaan ze met alle medicatie stoppen, behalve met de morfine om te zorgen dat hij geen pijn meer heeft en comfortabel is. Ik weet dat dit is wat Opa wil, toch voel ik zoveel verdriet. Ik zou nog zo graag langer de tijd met hem willen hebben.

Ik ben zo blij dat ik heb besloten om toch te gaan. Als ik arriveer is Opa nog redelijk helder. Ik ben de enige nog en vraag hoe het gaat. “Nee meid, het hoeft niet meer”. Een steek in mijn hart, maar ik begrijp het. Hij heeft veel pijn dus wordt er regelmatig morfine gespoten. En gedurende de dag is hij steeds wat minder aanspreekbaar en langzaam gaat onze aanwezigheid over in waken.

Gedurende de dag zijn we met familie. Mijn moeder en tante arriveren. En enkele uren nadat ik mijn oom op zijn werk heb gebeld loopt hij ook binnen. Het loopt al tegen het einde van de middag als m’n zusje en ik alleen zijn. Opa’s stervensfase is begonnen. Zijn ademhaling stopt regelmatig en hij komt erg onrustig over. Is dit nou comfortabel? We hebben moeite met naar huis gaan. Ik zou vandaag weer terug naar Rotterdam gaan en morgen terugkomen.

Beide zitten we aan een kant van het bed. We houden allebei een hand vast om hem te laten weten dat we er zijn. We praten tegen hem en met elkaar. “Wij houden je vast Opa, dan kan jij loslaten” zegt m’n zusje. We geven hem allebei een kus op zijn wang. Ik ben dichtbij hem als ik zachtjes zeg “Ik hou van je, Opa”. Zijn ogen gaan open en kijken me helder, bijna indringend aan. En dan zakt hij weer weg. Er loopt een rilling over m’n lichaam. Ik weet zeker dat hij het gehoord heeft, dat hij weet dat ik er ben.

Dan besluit ik dat ik vanavond nog naar Rotterdam rijd om de hond en wat spullen te gaan halen en bij m’n zusje blijf slapen. Ik wil in de buurt zijn voor het onvermijdelijke…