Vandaag mocht ik weer naar de diëtiste. Ik had bij de jaarlijkse controle aangegeven dat ik echt moeite heb met mijn leven weer in balans krijgen na de operatie. Sporten ging toen nog niet, eten ging iets te gemakkelijk. Met name de foute dingen en voedzaam en gezond blijven eten had ik echt moeite mee. Dus mocht ik nog een keertje extra langskomen op 1 augustus. Die afspraak heb ik verzet naar vandaag, want ik wilde de extra afspraak goed benutten en er was nog maar weinig veranderd. Ja ik was inmiddels gestart met Salsa, maar sporten was nog niet waar ik het graag wilde. En het eten was nog onveranderd.
Vandaag was het dan wel tijd voor mijn afspraak. Ik was de enige op de poli, er bleken problemen te zijn met HIX, het systeem waar ze mee werken waardoor ze veel patiënten hebben afgebeld. Dus was ik al vrij snel aan de beurt.
Ik vertelde over de afgelopen periode, maar ook over de knop die ik heb omgezet. Waarbij ik samen met m’n zusje een nieuw doel heb gesteld van 15 kilo die we graag kwijt willen. “15 kilo is natuurlijk best veel, is het niet beter om kleine haalbaardere doelen te stellen?” vraagt M.B. Nu heeft ze geen ongelijk, maar als je gewend bent om best wel wat kilo’s relatief snel af te vallen, dan lijkt 15 kilo zo gedaan. Aan de andere kant ik was sinds april/mei al zo’n beetje aan het stabiliseren. Want ik ben nu welgeteld een kilo lichter ongeveer dan op 16 mei. Dat is 3 maanden en 1 dag geleden. De operatie heeft alleen verandering gebracht op een manier waardoor ik ontzettend veel schommel, maar niet echt daadwerkelijk lichter word. Iedere keer dat ik wat gewicht kwijt raak is het een week of misschien 2 toch weer erbij.
Maar het is goed om bezig te zijn met kleinere stapjes. Ik wil heel graag naar het punt waar ik op mijn lichtste was, dat was op 1 juni. Dat is nu nog 1,8 kilo. En dan ben ik nog 1 kilo verwijderd van de -70,0 kilo. Een logische volgende stap zou dan een grote mijlpaal zijn, namelijk -75,0 kilo. Maar goed, laten we vooral eerst kijken naar stap 1 en 2. De knop is om, mijn zusje en ik zijn elkaars accountability partners. En trekken elkaar op de wat zwaardere momenten er doorheen. We hebben de eerste week er bijna op zitten. Sporten gaat ook lekker, ik ben nu in mn 2e week dat ik ook weer bodypump doe naast het boksen. En vanaf september komt er ook weer salsa bij.
Op de vraag of ik verder nog zaken wilde bespreken bracht ik mijn stoelgang naar voren. Sinds mijn galblaas eruit is ervaar ik daar namelijk best wel problemen mee. Mij was al verteld dat in de eerste maanden je snel waterige ontlasting kan krijgen omdat je lichaam bij vetter eten het nu moeilijker allemaal kan verwerken. Daarom was ik in overleg al begonnen met vezeltabletten, maar een week of 5 geleden had ik het probleem dat het allemaal juist het tegenovergestelde was. Ik had wel aandrang, maar het kon er niet uit. Ik verweet dit aan het feit dat ik nu mn vezels wel binnen kreeg, maar niet voldoende dronk, dus was ik toch weer even gestopt met de tabletten. Resultaat? Nog steeds niet kunnen, want nu was de structuur verre van hoe het hoort te zijn. Door de systeemproblemen, kon ik gelijk even door naar de bariatrisch verpleegkundige om het probleem te bespreken. Ik vertelde haar hoe machteloos ik me voel en dat ik niet zo goed weet hoe ik er mee dealen moet. In overleg met de physician assistent krijg ik het advies om voorlopig magnesium hydroxide te gaan slikken, 2 keer daags 2 tabletten. Als er dan verbetering is, kan ik kijken of ik eventueel weer zonder kan, maar het kan zonder problemen ook een langere periode gebruikt worden.
Voor nu kan ik weer even verder, er komt alleen geen nieuwe afspraak meer. Voor het traject zijn daar namelijk geen uren voor. Als ik daar wel nog behoefte aan heb kunnen ze me eventueel doorsturen naar de diëtetiek van Aafje. Ik heb afgesproken dat als ik daar noodzaak voor zie dat ik aan de bel zal trekken, maar voor nu wel weer even aan de slag kan met alle handvatten die ik heb gekregen.
Veel liefs, Renske 