Mammografie

Het is niet de eerste keer dat ik met kanker te maken heb gekregen, maar als het dan je moeder treft is het toch anders. Dat blijft toch je mams hè!

Toch leek het in eerste instantie erg positief. Een kleine tumor, stadium 1. Opereren en bestralen en dan ben je er. Helaas was dat minder waar. Na de operatie kwam er naar voren dat het toch allemaal iets minder positief was en dat komt samen met het hele feestpakket dat uit de kast getrokken wordt; niet alleen opereren en bestralen maar ook immuun-, hormoon- én chemotherapie.

Gelukkig is mijn moeder na de eerste schrik er redelijk nuchter onder en ik bewonder dan ook enorm hoe ze ermee om gaat. Niet dat je nu eenmaal veel keus hebt, maar je kan ook bij de pakken neer gaan zitten en dat is wat ze absoluut niet doet.

Maar dan? Borstkanker is iets wat ik toch best wel angstaanjagend vind. Ja ze kunnen heel veel, maar soms zien ze dingen niet of kom je door een andere reden voor verrassingen te staan. Aangezien je pas vanaf je 50ste in aanmerking komt voor het bevolkingsonderzoek voor wat betreft borstkanker en ik daar zeker niet op wil wachten, besluit ik het over een andere boeg te gooien. Waarbij m’n moeder vragen zou stellen aan de oncoloog wat betreft erfelijkheid. En ik mijn eigen huisarts tegelijkertijd informeerde over de situatie.

“Deze vorm van borstkanker, HER2-positief is een agressieve variant en over het algemeen niet erfelijk. Daarom kom je hiervoor niet in aanmerking voor een erfelijkheidsonderzoek.” Dat is op zich wel fijn om te weten, maar naast mijn moeder heeft mijn oma óók borstkanker gehad en dat voelt toch eng. In overleg met de huisarts plan ik daarom een mammografie in.

Een mannelijke laborant tijdens m’n mammografie, m’n eerste. De laborant dan, niet de mammografie. Hij is heel attent en respectvol, maar toch is het gek. Intiem. Als een man (niet naar je eigen keuze) zo dichtbij je is en aan je uitgebreid borsten zit. Bij een vrouw denk ik daar nog geen twee keer over na. “Zit er nog eens iemand aan”, zegt m’n collega V. gekscherend. Ik schiet in de lach, nou hij was zo in de weer ermee dat ik mij inderdaad afvroeg of ik voor een foto kwam of voor een date😂

Gelukkig kan ik er om lachen, aangezien ik in het ziekenhuis al direct het (onofficiële) goede nieuws had gekregen dat er niks slechts te zien was. Voor nu ben ik opgelucht en kan ik dat stukje voorlopig loslaten.