Na m’n operatie en de beslissing van de arts om mij nog niet naar huis te sturen, beleef ik eigenlijk een vrij rustige dag. De pijn verdwijnt niet, ook niet ondanks de ingenomen OxyCodon maar ik probeer zo goed en kwaad rustig te blijven, te dealen met de pijn en een boek te lezen. Rechtop, niet teveel liggend zodat er geen longontsteking kan ontstaan. De voeding komt mij her en der van eten en drinken voorzien. M’n lieve dinnie M., die thuis op mn diertjes past komt ook nog even langs en brengt wat spulletjes mee.
Dan komt de medicatie verpleegkundige om 16:00 met m’n pilletjes en een poedertje, met de mededeling dat ik dit allemaal pas om 17:00 mag innemen. Ook geen bekertje of roerstaafje voor het poeder, maar dat ontdek ik later pas. Om 20:00 gebeurt wederom hetzelfde. Ik mag het pas tussen 21:00 en 22:00 innemen. Hoewel ik prima in staat ben even een wekkertje te zetten voor medicatie vind ik het wel absurd. Ik lig in het ziekenhuis ziek te zijn en dan moet ik allerlei tijden in de gaten gaan houden om m’n pijnmedicatie in te nemen. Daar zijn zij toch voor?! En de eerste ronde kan ik ook nog zelf op zoek gaan naar een bekertje en een roerstaafje. Ronde twee merk ik op dat dit er niet bij zit en krijg ik dit wel alvast.
De rest van de avond zie ik niemand meer. Ik begrijp ook wel als ik niet bel dat er niet per se iemand komt. Ook omdat de rest van m’n kamer inmiddels naar huis is. Maar een verpleegafdeling waar het relatief rustig is door Hemelvaart, is dan toch ook af en toe een blik om de deur werpen om te zien of alles nog naar behoren gaat? Blijkbaar niet, ik hoor af en toe wat luid gelach uit de hoek van de verpleegkundigen komen en besluit mezelf klaar te maken voor de nacht. Ik sluit de gordijnen en doe het licht uit. Ik maak een redelijke nacht, maar ben al vrij vroeg wakker. Half 7. Doordat de pijn draaglijk is, verwacht ik vandaag wel naar huis te gaan. Ik begin dan al op tijd met me op te frissen. Mocht het dan toch mis gaan, dan weten we dat maar op tijd.
Veel liefs, Renske 