PIJN!

Na de operatie ben ik bijna niet meer buiten bewustzijn geweest. Waar ik me van de operatie met de maagverkleining maar heel weinig kan herinneren van de momenten op de uitslaapkamer, heb ik die nu juist heel bewust meegemaakt. Want wat deed het godvergeten veel pijn, ik heb heel wat liggen kermen daar. En iedere keer als iemand vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat ik zoveel pijn had kreeg ik als antwoord “ja maar we mogen u niks geven. We willen niet dat u stopt met ademen”. Wat mij betreft echt een kut antwoord, natuurlijk wil ik ook niet stoppen met ademen. Maar hoezo ligt de lijn tussen doodgaan (lees: stoppen met ademen) en mij verlossen van de extreme pijn zo dicht bij elkaar? Klinkt erg dramatiserend en dat zeg ik als dramaqueen..

Gelukkig komt er een punt dat ik toch wat pijnstilling krijg toegediend. En de écht scherpe pijn verdwijnt en het wordt iets draaglijker. Ik val een paar keer in slaap en uiteindelijk word ik teruggebracht naar de afdeling. Relatief snel ben ik weer helemaal helder. Persoonlijk wijt ik het aan de pijn, die heeft om voorrang gestreden met het narcosemiddel en gewonnen. Ze hadden me voor ik weggereden werd wel verteld dat ik nog 6 keer per dag morfinetabletjes zou mogen, maar dat ik er wel zelf om moest vragen. Dus eenmaal terug op de afdeling heb ik daar uiteraard direct om gevraagd. Toch moest ik wachten tot de avondmedicatie. Daar was wederom geen “extra’s” en nadat ik er weer om vroeg zijn ze de oxcycodon uit de kluis gaan halen. Dat dit een kortwerkende variant was wist ik niet en dat is maar goed ook. Want heel eventjes was ik bijna helemaal pijnvrij. Wat een verademing na zo’n dag creperen.

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen om een paar uur later weer wakker te worden. Het masker van m’n CPAP apparaat is op de grond gevallen en m’n wond doet dusdanig pijn, dat ik zelf niet over de grond ga kruipen om hem op te rapen. Ik kijk op m’n telefoon 03:30. Nog iets te vroeg om zonder verder te slapen. Dus bel ik de verpleging en vraag gelijk ook om pijnstilling. Dat krijg ik gelukkig en ik val voor een paar uurtjes nog even in slaap.

Brak word ik wakker. God wat doet het toch zeer allemaal. Ik heb dat echt zo enorm onderschat. Niet normaal dat iets wat er niet eens meer in zit, zo’n pijn kan geven. En dan ‘moet’ ik vandaag naar huis. De medicatie komt eraan, maar ik krijg eigenlijk niets want ik heb dat vannacht al gehad. Ik vraag om de OxyCodon want ik wil gewoon echt minder pijn. “Ja maar u mag vandaag naar huis en we geven dit natuurlijk niet mee naar huis. Dus dan is het beter als u het niet neemt” antwoord de verpleegkundige. Oftewel als ik thuis moet creperen kan ik er hier maar vast mee beginnen? Dat lijkt me toch erg de omgekeerde wereld. Ik leg uit dat het dan misschien juist goed is om te zorgen dat ik nu minder pijn heb en wat tot rust kom, dat is alleen maar positief voor als ik naar huis zou gaan. Wat geïrriteerd zegt ze dat ze de langdurige morfine voor me gaat halen “dan heeft u daar tijdens de autorit ook nog wat aan”.

Na de medicatie en het ontbijt neem ik dan maar de moeite om mezelf wat op te frissen. Ik kleed me om, poets m’n tanden en borstel m’n haar. Aangezien de arts er nog niet is bel ik met m’n moeder. En terwijl ik met haar praat voel ik ineens de pijn toenemen. Dusdanig dat ik op de bel druk en het gesprek af moet kappen. Een krampachtige stekende pijn neemt toe in het gebied rondom m’n lever. Ik laat het bed weer zakken en onderga de pijn, huilend… Terwijl ik wacht op de arts. “Hij is hiernaast en komt er zo aan” zegt de verpleegkundige.

De pijnaanval neemt iets af en niet veel later komt de arts binnen. Hij vraagt hoe het gaat en hortend en stotend leg ik uit hoe ik me voel. Hij voelt aan mijn buik en probeert (dat zegt hij althans) zo zachtjes mogelijk te werk te gaan. Ik grijp de steunen van mijn bed als zijn handen mijn buik aanraken. “U gaat vandaag nog niet naar huis”. En daarmee is er een knoop doorgehakt en ik voel opluchting. Deze pijn kan ik echt niet handelen als ik alleen thuis ben. Hij vraagt naar de pijnstilling en ik vertel hem dat ik vanmorgen na aandringen een langwerkende OxyCodon heb gekregen. Omdat ik in de nacht al de pijnstilling van de ochtend heb gekregen.

Dan krijg ik eindelijk uitleg. Uitleg over de pijnmedicatie en de terughoudendheid. “De belangrijkste reden dat we voorzichtig zijn met deze medicatie aan u te geven is omdat u bekend bent met een slaapapneu en daar zelfs een CPAP voor gebruikt. Bepaalde pijnstillende middelen zoals morfine verergeren een slaapapneu en zorgen ervoor dat u vaker stopt met ademen. Wat de nodige gevolgen kan geven.” Ineens vallen er veel puzzelstukjes op hun plek. Het stoppen met ademen had alles te maken met de apneu. Zo zie je maar weer hoe belangrijk context is. Ik vertel hem wel dat het fijn was geweest als ik hier op voorhand over geïnformeerd was. Zeker omdat bij de GBP operatie hier geen enkel probleem mee leek te zijn. Hij haalt zijn schouders op, alsof het is wat het is.

De arts drukt op m’n hart rustig aan te doen, maar wel proberen her en der toch wat te lopen en wat meer rechtop te zitten. Omdat teveel liggen een longontsteking zou kunnen veroorzaken. En dat willen we ook niet.

Dus terwijl m’n bed verschoond wordt, zit ik in de stoel en lees ik een boek. Vandaag en vannacht ben ik in ieder geval nog in het ziekenhuis. Laten we verder maar zien wat morgen dan weer brengt..