Ik krimp ineen als ik word overvallen door een helse pijn in m’n buik. Stekend, samentrekkend of staat hij op knappen? Ik ga naar het toilet om proberen te spugen, wie weet helpt het.. Maar dat lukt niet. Ik probeer te zitten, te liggen maar de pijn is zo intens dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik besluit de bariatrische spoedeisende hulp te bellen. Ze verbinden me door en ik mag godzijdank direct langs komen.
Terwijl ik m’n buurvrouw bel word ik overvallen door het feit dat ik moet spugen. Omdat ik sinds m’n maagverkleining alleen nog kan spugen als ik daar zelf veel moeite voor doe, overvalt me dat enorm. Er komt niet veel. Samen met J., de buurvrouw vertrek ik naar het ziekenhuis. Halverwege moet ik echt uitstappen. Zitten gaat gewoon niet meer. “Moet ik een ambulance bellen?” vraagt ze. M’n ziekenhuis is nog maar 5-10 minuten, maar ik weet gewoonweg niet hoe ik er komen moet. Ik kruip op de achterbank en liggend met de aanwijzigingen over m’n ademhaling van J. probeer ik de rit te doorstaan.
Ze zet me af bij de spoedeisende eerste hulp en gaat haar auto parkeren. Ik kruip nog net niet naar binnen als ik gehurkt bij de “in check balie” belandt. Het standaard riedeltje van gegevens moet doorgenomen worden. “Werkt de pijnstilling al?” Aan de telefoon was gezegd dat als ik zetpillen had dat ik die kon gebruiken. Maar ik had die niet in huis. Dus ik vertelde dat. “Ja, dat is niet handig hè. Die moet je altijd in huis hebben”.
De ergernis gaat door me heen. Maar de pijn behoedt dat ik haar een fikse reactie geef. In de wachtkamer ga ik op een bank liggen. Ik had een oude bh aan gedaan, maar het bandje drukt precies op de pijnlijke maag. En ik heb heet. Zo godvergeten heet. M’n trui en bh gaan uit. Ook al zit ik letterlijk midden in de wachtkamer, er is geen enkele gêne meer. De pijn en het ongemak overheerst. Ik leef alleen nog maar in een bubbel van helse pijn. J. is gearriveerd en vraagt aan de dame bij de “incheck” hoelang ik moet wachten. Vrij snel erna word ik al opgeroepen.
M’n bloeddruk, hartslag en temperatuur worden gemeten. Tevens nemen ze wat buisjes bloed af. Ondanks dat ik zo bezweet ben (toen ik op stond van de bank liet ik een natte plek achter) heb ik geen koorts. Ik moet wel rustig zien te worden en uit hyperventilatie komen. Er wordt ook gelijk een infuus ingebracht. Ik kan niet zoveel uitbrengen dus de buurvrouw vraagt gelukkig nog wat zaken, zoals wat ze vermoeden dat het is. Daar komt de galblaas naar voren. Bij maagverkleiners is dat vaker dan gemiddeld aan de orde en mijn klachten lijken overeen te komen. Maar het bloedonderzoek zal daar meer over kunnen vertellen. “Ik ga je in een bedje op de gang neerleggen, zodat je niet meer terug hoeft naar de wachtkamer. En dan krijg je alvast pijnstilling”.
Er komt een broeder die me voorziet van pijnstilling. Ik vraag hem hoelang het duurt voor het gaat werken. “Zo’n 10 minuten, dan moet de zak erin zitten”. Hoewel het wel een klein scherp randje van de pijn haalt, verdwijnt de pijn niet. Maar nu ik lig en focus op m’n adem merk ik dat de heftigste pijn nog in vlagen komt. Als de pijn nog steeds niet afneemt krijg ik buscopan toegediend. De verkrampingen zouden daarmee af moeten nemen.
Het eerste moment dat ik besef dat ik even wat mensen moet bellen. Dus ik bel m’n zusje. En de buurvrouw neemt het gesprek over als het niet meer gaat. Na, voor mijn gevoel een eeuwigheid, mag ik met een verpleegkundige mee naar kamer 6. We lopen er naartoe. Het gaat moeizaam, maar eenmaal daar mag ik weer gaan liggen en krijg ik nog een knijper aan m’n vinger voor m’n hartslag. De arts komt voor een onderzoek. Opnieuw vertel ik mijn verhaal en hij controleert mijn buik. Als zijn vingers alleen al m’n maag aanraken doet het zeer, het duwen is bijna ondraaglijk. Hij vertelt dat behalve de galblaas het mogelijk ook een maagzweer kan zijn in de restmaag, waar de sambal uit m’n avondeten het mogelijk die intense pijn getriggerd heeft. Mijn buik voelt op de andere plekken in ieder geval goed aan, dat is positief. Hij geeft aan later terug te komen als de uitslag van m’n bloedonderzoek binnen is.
Om de tijd te doden doe ik een nieuwe poging om m’n zusje te bellen, dit keer via FaceTime. Ik schrik een beetje als het beeld aan gaat. Mijn hele gezicht zit onder de rode vlekken en stipjes.. Waarvan ik van de verpleegkundige begrijp dat deze bij binnenkomst al zichtbaar waren.
Dus gelukkig geen reactie op enige medicatie. Maar wel heftig om zo ineens bij jezelf terug te zien. Na m’n FaceTime gesprek heb ik ook even met m’n moeder gebeld, maar dat moest ik afbreken omdat ik toch ineens weer moest spugen. Waarbij J. alle kastjes open heeft getrokken op zoek naar iets voor mij op in te spugen. DRA-MA. “Je maakt het weer met me mee hè Jo”.
Niet veel later komt de eerste verpleegkundige binnen omdat ik blijkbaar bij de intake urine moest inleveren, maar dat heb ik compleet gemist. Dus stel ik haar gelijk de vragen die ik niet aan de arts heb gesteld omdat ik nog steeds een beetje in de pijn bubbel zat. Daarin vertelt ze dat het labwerk zo’n 1,5 uur duren kan. Dus dat die wel ieder moment kan terugkomen. Maar dat mogelijk daarna nog een echo en een CT-scan moeten worden gemaakt. En dat ik er niet vanuit moest gaan dat ik nog naar huis ga vanavond. Daarmee maken we het besluit dat m’n buurvrouw naar huis gaat, maar me eventueel komt halen mocht ik toch naar huis mogen..
Tot zover voor nu! Wordt vervolgd.
Veel liefs, Renske 