Afgelopen week heb ik dan EIN-DE-LIJK de 20 uur gehaald. 5 ochtenden heb ik gewerkt van 8.30-12.30 En wat is het gek en tegelijkertijd fijn om weer meer regelmaat te hebben. Toch valt het werken me zwaar. Zodra ik klaar ben met werken ga ik, hooguit met een tussenstop bij de AH, naar huis en duik ik vrijwel direct m’n bed in. Slapen doe ik niet meer, maar wel lig ik als een dooie een beetje te scrollen op m’n telefoon.
Maar toch voel ik de druk. Niet dat mijn werkgever mij pusht hoor, het is meer een gevoel dat ik zelf heb. Morgen is het 8 weken geleden dat ik geopereerd ben, dus het aangegeven herstel van 2-6 weken is ruimschoots verstreken. En aangezien ik qua ochtenden niet meer verder uit kan breiden, wordt het tijd voor een nieuwe stap; een extra dagdeel. Oftewel een hele dag werken.
Maar dat had ik wel een beetje onderschat. Hoewel ik vol goede moed en een tas vol eten en drinken naar kantoor ging merkte ik tegen de lunchpauze aan dat m’n hoofd aan het eind van haar latijn was. Maarja, ik geef me dan niet direct gewonnen natuurlijk. Dus start ik aan m’n lunchpauze. Even m’n crackers met filet american opeten. Maar als ik me dan nog steeds niet lekker voel, kruip ik even weg in een van onze treinzitjes. Even geen prikkels…
“Als het niet gaat dan gaat het niet he. Tegen je grens aan is prima, maar eroverheen niet” zegt m’n baas als hij me ziet. Ik ben het daar wel mee eens, maar is dit m’n grens? Of moet ik wennen, niet zo piepen en gewoon doorbijten? Het blijft lastig, maar na een half uur kruip ik weer achter m’n bureau en maak het werk af wat ik vandaag wilde doen. En zet naast het werk nog een doel voor mezelf. Tot 15:00 werken moet toch lukken? Dan heb ik 6 uur gewerkt + m’n lunchpauze.
Maar om 14:30 sla ik m’n laptop dicht..Ik kán niet meer. Het was een ambitieuze poging, maar ik overschat mezelf nog steeds een beetje.
Tijdens de lunchpauze in het treinzitje
Tijd om naar huis te gaan. Morgenmiddag moet ik naar het ziekenhuis, dus dan werk ik alleen in de ochtend. Maar wie weet kan ik vrijdag een nieuwe poging wagen! Duimen jullie mee dat het me dan beter af gaat?
Veel liefs, Renske 