Na een beroerde nacht (met dank aan blaffende politiehonden en mensen met vuurwapens in hun auto enzo), is het tijd om op te staan. Al een week probeer ik om 06:00 op te staan om weer wat meer ritme te krijgen. Maar het valt zwaar.
Toch wil ik echt proberen vandaag m’n gezicht weer even te laten zien. En misschien ook wel weer wat werk te verrichten. Ik ben één keer even ‘op de koffie’ geweest, 2 weken geleden en afgelopen week ben ik 2 keer een uurtje aanwezig geweest.
En na een keer snoozen lukt het me eindelijk om uit bed te komen, m’n routine te doen en richting werk te gaan. Eenmaal op het werk moet ik echt even bijkomen. De trappen van het metrostation hakken er nog een beetje in, nu ik toos conditieloos ben. Ook de warmte helpt niet echt mee. Ik zweet me de tyfus maar ik ben er, dus stap 1 kan ik alweer afvinken. Om 09:00 is er het wekelijkse overleg, waar ik weer even op de hoogte gebracht wordt van alle ins & outs. En deel ik met mijn team dat ik vanaf deze week wil proberen weer wat meer structureel aanwezig te zijn. Beginnende met maandag, woensdag en vrijdagochtend, voor zo’n 2-4 uur afhankelijk hoe ik mij voel.
Dat wordt goed ontvangen en na de meeting kan ik mijzelf direct al nuttig maken door aan de slag te gaan met de facturen die eruit moeten. Als ik zo’n uur bezig ben merk ik ineens dat ik hoofdpijn krijg en wat moeite krijg met de te nemen stappen. Ik ben onwijs geconcentreerd bezig geweest en dat is te voelen ook. Als ik op de klok kijk is het half 12. Wauw, zó laat al. Ik had me voorgenomen 2 uurtjes te werken. Maar het zijn er al bijna 3,5 (!!!).
Maar nu is de koek wel echt op. Ik maak de facturen voor een specifieke klant nog even af, koppel dat terug aan m’n collega en sluit dan af. Eenmaal thuis eet ik een granola yoghurt pancake, wacht nog even tot ik mag drinken en duik vervolgens m’n bed in want ik ben gesloopt.
Maar de stap om écht terug aan het werk te gaan is nu wel gezet. Op naar woensdag!
Veel liefs, Renske 