Het duurde even na de operatie.. Maar als ik eenmaal goed wakker ben merk ik dat ik best wat last heb van mijn middenrif en mijn rug. Dus ga ik mijzelf toch maar eens uit bed gooien en een rondje proberen te lopen op de afdeling. Samen met mijn goede vrienden van het infuus en de drain ga ik op pad.
Ik voel me eigenlijk best oké. Denk ik. Ja hoe moet je je nu voelen? Ik had me voorbereid op heftige pijn. Die heb ik op de uitslaapkamer ook zeker ervaren. De pijn in m’n rug is ook verschrikkelijk, maar ik heb ook HMS dus ik durf niet te zeggen of dat het gas is of gewoon het gevolg een beroerd bed. Maar buiten dat mag ik volgens mij echt niet klagen. Ja het is allemaal wat beurs en gevoelig. Maar meer dan dat is het niet.
Als ik terug ben van mijn wandeling zit ik daarom ook even op een stoel. Even wat anders dan dat bed. Een heuse verademing voor mijn rug. Ik kijk even de kamer rond welke ik inmiddels deel met 3 mannen. De vrouw die vanmorgen naast mij lag is inmiddels vertrokken. Daar is een man voor teruggekomen die nog compleet buiten westen is na zijn operatie. Gelukkig voor hem, want de wat oudere man schuin tegenover mij heeft lak aan iedereen. We mogen overal uitgebreid van meegenieten. Televisie, radio, telefoongesprekken. Gelukkig vertrekt hij gedurende de dag en wordt het een beetje rustiger op de zaal. De man tegenover mij ligt weinig in zijn bed en loopt al hele rondjes over de gangen. Hij voelt zich goed maar moet een extra nachtje in het ziekenhuis blijven vanwege zijn slaapapneu, aangezien er niemand op hem wacht thuis die hem in de gaten kan houden. Wat ben ik blij dat ik wel mensen thuis heb en dus lekker naar huis kan morgenavond.
Doordat ik redelijk wat gewandeld heb slaap ik veel. Dus valt de avond al snel. Ik merkte dat mijn hand wat stijver aanvoelde en als ik even een moment tv lig te kijken, werp ik een blik op mijn hand. HUH? Ik vraag aan mijn overbuurman of zijn hand ook wat dikker werd door het infuus. Op zijn advies belde ik de verpleegkundige.
“Oh het ziet er naar uit dat je infuus subcutaan is gaan lopen”. Wattes? Ik vraag haar wat dat precies inhoud, al vermoed ik de betekenis wel. Onderhuids dus. Mijn zoutoplossing is dus niet in mijn bloedbaan terecht gekomen en daarom zwelt mijn hand (en stukje van mijn onderarm) zo op. Mijn infuus moet eruit.
Een klein ogenblik denk ik van yes! Totdat ik mij besef dat ik dus een nieuw infuus aangelegd moet krijgen. Op de holding was ik zó blij dat het in 1x gelukt was. Die garantie heb ik nu niet. En de tandjes, wat doet het zeer! Dat heb ik écht onderschat.
Een andere verpleegkundige komt en ze probeert het infuus aan te leggen. De eerste keer schiet ze direct door het bloedvat heen. Helaas mislukt. Ze heeft moeite met mijn aderen te lokaliseren, dus wordt het toch de binnenkant van mijn arm. Ook dat werkt niet. Na 3 pogingen gaat ze haar collega halen. Die voelt, wrijft, tikt en klopt een eeuwigheid op mijn rechterarm voordat hij probeert het infuus te plaatsen. Dat lukt wederom niet en kiest er dan toch maar voor om het opnieuw in mijn linkerarm te proberen. Na ruim een halfuur lek geprikt te zijn, met als afronding een zeer pijnlijke wroetactie zit het infuus weer op zijn plek. Deze keer halverwege mijn rechterarm.
Ik val in slaap en word ergens aan het eind van de avond/begin van de nacht wakker van een piepend geluid. De ringerlactaat zak van mijn infuus is leeg. De verpleegkundige besluit om geen nieuwe meer aan te koppelen, anders mocht ik er toch om 06:00 wel vanaf. Wel een infuus, maar geen aansluiting meer. Omdat ik nu toch wakker ben en last heb van het gas besluit ik om nog even een wandeling te maken, niet voor de laatste keer die nacht. Dit keer alleen met mijn grote vriend; de drain zak.
Dan breekt eindelijk de ochtend aan! En is het tijd voor ontbijt. Daar heb ik eerlijk gezegd echt zin in. In een vlaag van opwelling kies ik voor vla, in plaats van yoghurt. Het smaakt onwijs goed, maar tegelijkertijd valt het na zo’n 6 tot 7 hapjes enorm zwaar.
Dus laat ik de rest van het schaaltje met vla staan. Ik puf wat weg terwijl mijn maag het allemaal probeert te verwerken. Eigenlijk wil ik een wandeling maken, maar omdat de arts vanmorgen komt ga ik toch maar eventjes op bed liggen in afwachting van zijn conclusie.
Als hij eindelijk bij mijn bed aanbeland vraagt hij het hoe het met me gaat. Ik vertel hem dat ik op zich niet klagen mag. Water valt wat zwaar, daarom doe ik wat langer over het innemen van pijnstilling. Maar ik heb behalve van het gas en de pijn in mijn rug geen verdere echte pijn. Hij voelt en duwt wat in mijn maag. “De drain die je hebt heeft bijna niet gelopen. Dat is erg goed nieuws”. Ik word er enthousiast van, aangezien mijn overbuurman zei dat het voor hem een wereld van verschil had gemaakt toen de drain eruit was. Nadat hij mijn vraag of deze er dan ook uit mocht heeft beantwoord hervat de zaalarts zijn verhaal “u mag alleen vandaag nog niet naar huis, vanwege de slaapapneu houden wij u uit voorzorg graag nog even een nachtje langer hm..” er vanuitgaande dat ik dit al wist keek hij mij aan.
Mijn hoofd maakt even kortsluiting. Langer blijven???? Wacht. Wat? Nee. “Maar de anesthesioloog zei dat het niet nodig zou zijn. Dat 1 nachtje voldoende was”. Ik voel dat ik een brok in mijn keel krijg en mn ogen wat vochtig aan beginnen te voelen. “Ah ja, alleen willen we u echt nog even een nachtje langer houden mevrouw”. En aangezien ik daar weinig tegenin heb te brengen zak ik teleurgesteld en enigszins verslagen weer terug in de kussens van mijn ziekenhuisbed.
Ik begrijp de voorzorg ergens heus wel. Maar het voelt wel naar, dus ben er even klaar mee.
Veel liefs, Renske 