Stemmen.. Gerommel in mijn buik.. En een vol en raar gevoel in mijn keel.. Word ik nog geopereerd? Ik doe een poging tot mijn keel schrapen om aandacht te trekken. En dan wordt het weer zwart.
“Mevrouw. De operatie is geslaagd, wakker worden!!”, er wordt aan me geschud. Een vol en benauwd gevoel vult mijn keel. Gelukkig zak ik nog even weg. De volgende ronde dat ze me wakker maken is de beademingsbuis uit mijn keel en moet ik overstappen (lees = klimmen) op het gewone bed. En word ik de OK uitgereden. Maar voordat ik mijn uitslaapplek bereik verdwijn ik alweer richting dromenland.
“Mevrouw is weer bij bewustzijn en mag overgebracht worden naar de afdeling!”
Huh.. heeft ze nu over mij? M’n hersenen proberen in te schakelen, maar het gaat langzaam.. M’n hoofd is nog niet waar hij moet zijn.
“Hoe voel je je mevrouw? – PIJN.. * Waar heeft u pijn?” En ik wijs naar de plek waar m’n slokdarm zit.
– Enige tijd later –
“Hoe gaat het mevrouw? – PIJN… * Wat is het cijfer van uw pijn? – 7,5..”
– Weer iets later (duur onbekend) –
“Hoe gaat het mevrouw? – PIJN.. * Ik begrijp het mevrouw, maar we hebben u al de maximale pijnstilling gegeven. Hopelijk neemt het zo nog wat af.”
Stemmen aan mijn bed. Mijn ogen willen niet open. Ik probeer te gluren naar de jonge verpleegkundige die tegen mij praat, maar dommel weer weg. Ze houdt aan. Ik probeer wat helderheid in mijn hoofd te krijgen, maar dat lukt niet en na een onafgemaakt antwoord val ik weer in slaap. . “Ik zal zo even uw telefoon halen, wilt u dat wij uw familie informeren of doet u dat liever zelf?”. Oja, mensen informeren. Ik vraag me oprecht af of ik in staat ben een degelijk gesprek te voeren. “Nee doen jullie dat maar”.
Ik open mijn ogen en kijk om me heen. Een gesloten gordijn, gelukkig maar want ik lig er heerlijk charmant bij in mijn veel te korte operatiejasje. Ik pak mijn telefoon, 14:30. Half 3 ?!?! Sodeju! “Zoooo ik was moe, app ik naar m’n vriendin C.” maar meer zinnigs dan dat komt er nog niet uit. De pijn is al wel minder. “Wilt u zich al omkleden?” een verpleegkundige komt weer binnen lopen. Ik moet er eigenlijk nog niet aan denken überhaupt in actie te komen dus wimpel haar af. Maar dan komt mijn blaas in opstand. Dus 5 minuten later druk ik alsnog op de bel..
Tijd om het land der wakkeren weer volledig te betreden…
Veel liefs, Renske 