Keuzestress

Eind november deelde het ziekenhuis op Instagram een video waarin zij vertelden noodgedwongen te moeten stoppen met opereren. COVID-19 eist zijn tol. In de groep met lotgenoten heerst er teleurstelling. Operaties die af worden gezegd, mensen die zelfs al klaar zitten in hun ziekenhuisjurk worden naar huis gestuurd. Groepsbijeenkomst worden geannuleerd en daardoor komen er ook geen opname gesprekken of een “ok” voor de wachtlijst. Het wachten begint niet, dat deden we al. Het wordt alleen getild naar een nieuw level.

Eigenlijk heb ik zelf nog een soort van mazzel. De andere afspraken op de poli lopen namelijk wel door. Ik kon op 7 december terecht bij de internist en had het er best wel lastig mee dat ik toch nog wat extra afspraken had gekregen. Uiteraard voor het goede doel, maar wel verspreid over 2 maanden. Wéér twee maanden dacht ik nog. Maar inmiddels ben ik al bijna aangekomen bij de één-na-laatste afspraak. 20 januari. 1,5 maand na de afspraak met de internist. En ik heb vrijwel nog geen “verlies” geleden, want iedereen moet wachten. Alleen in de tussentijd ben ik wel bezig om nog wat onderzoeken te doen (die hopelijk een positieve uitslag hebben🤞🏻).

Toch zijn de vooruitzichten onduidelijk. Hoe groot is de wachtlijst nu er mensen hun operatie is geannuleerd. Als er weer geopereerd wat staat mij dan te wachten? Word ik nog wel voor de zomer geopereerd? Nog net niet dagelijks schiet dit door mijn hoofd als ik een bericht online lees van een vrouw die meer informatie zoekt over Weight Works in Amersfoort. Ik ben nieuwsgierig omdat ik in de veronderstelling was dat zij bij het NOK in een traject zat. Dus ik stuur haar een berichtje.

Zij vertelt dat het NOK heeft aangegeven dat door COVID-19 de wachttijden wel op kunnen lopen tot 12 maanden. Om die reden zijn een paar dames uit haar groep overgestapt naar de kliniek in Amersfoort. Een daarvan is in December 2021 op gesprek geweest en zal op 31 december worden geopereerd. Mijn mond valt open, wauw. Dat is echt bizar snel. Toch vraag ik mij af wat het addertje is onder het gras. Het klinkt erg makkelijk, maar vaak is het dat niet en besluit zelf ook wat onderzoek te doen, want in het ziekenhuis krijg ik 100% vergoed omdat het onder ziekenhuiszorg valt. Een kliniek zal vast niet vergoed worden. En €10.000 ga ik zelf niet betalen natuurlijk.

Wat blijkt, wanneer er sprake is van een combinatiepolis (de polis die ik heb) dan krijg je bij niet gecontracteerde-zorgverleners 80% van de rekening vergoed. Weight Works vergoedt dan de overige 20% voor de maagverkleining. Het natraject zoals fysio en begeleiding zal uit je aanvullende verzekering worden gehaald óf je krijgt een deel van de rekening gepresenteerd. Nu ben ik best wel goed verzekerd, maar ik zou dit nog kunnen opschalen naar 100% vergoeding voor mijn basisverzekering á €10,- extra per maand. En een uitbreiding van het aanvullende pakket á €15,-. Nu lijkt €25,- natuurlijk niet zo veel maar op een heel jaar is dat best veel geld. En uitbreiden kan ook nog maar tot eind januari, dus als ik dit zou willen dan moet ik hier nu voor kiezen.

Aan de hand van mijn oproep op Instagram krijg ik een berichtje van een vrouw die haar verhaal graag privé houdt. Toch wil ze het wel met mij delen. Zij was aangemeld bij het NOK en stond inmiddels op de wachtlijst. Het wachten duurde haar echter te lang, daarom is zij overgestapt op WW.

“Ik werd zoveel sneller geholpen dan in het ziekenhuis. Zorg is veel persoonlijker en de wachttijd is véél korter. En er mocht iemand mee en blijven slapen ‘s nachts. Dat mag allemaal niet met Corona nu in het ziekenhuis. Ook kreeg ik alles vergoed. 75% van mijn zorgverzekering en de kliniek heeft de andere 25% kwijtgescholden.”

Als ik vertel dat ik een slaapapneu heb, geeft ze aan dat tijdens haar intake er een vrouw was die geopereerd werd en haar slaapapparaat bij zich had. Dat komt overeen met wat het ziekenhuis mij vertelde. En ik merk dat de twijfel toe slaat.. As zij hetzelfde kunnen en doen als in het ziekenhuis, maar blijkbaar persoonlijker én vooral veel sneller is het dan niet het overwegen waard? Wat is wijsheid…?

Ik merk dat ik het moeilijk vind. Amersfoort is wel verder weg. Een paar uur in plaats van slechts 15 minuten. Maar moet dat een reden zijn om het niet te doen. Ik merk dat ik echt stress krijg voor het maken van deze keuze. Ook een uur met mamalief praten helpt mij nog niet echt. “Als je maar niet te overhaast besluit” zegt ze voor ik het telefoongesprek beëindig.

En dat ga ik doen. Ik zit namelijk best goed bij mijn huidige ziekenhuis. Alleen dat wachten en de onzekerheid maken het soms echt heel erg lastig. Wat te doen?