Vandaag waren alweer mijn eerste afspraken van 2022. Wie had dat gedacht, dat ik bijna een jaar later nog in het voortraject zou zitten. Ik in ieder geval niet! Ik had in mijn hoofd de ingreep al achter de rug. Maar hopelijk heb ik nu dan écht de laatste horde genomen en is alles gewoon oké. Al is oké een relatief begrip natuurlijk.
Anyway, vandaag ging ik voor het eerst zelf met het OV naar het ziekenhuis. Een trip die achteraf gezien reuze mee viel! Al ben ik blij dat die er op zit en morgen moet het nog een keertje om het kastje weer in te leveren. Ik was vrij vroeg in het ziekenhuis en werd ook al eerder geholpen. Mazzelaar!
Eerst kreeg ik de ECG. In een ontbloot bovenlijf werden de mechanismes met een soort spray vooraf bevestigd. Het voelt een beetje als kleine beestjes die zich in je huid vastbijten. Maar zo gauw als ze erop zaten mochten ze er ook al bijna weer af. Toen werd mijn hartslag, bloeddruk en gewicht gemeten. Mijn hartslag was deze keer 121, mijn bloeddruk 135/84.
Daarna mocht ik mij weer aankleden om een paar minuten later en enkele kamers verderop weer mijn bovenlichaam te ontdoen van mijn kleding. Daar legde de dame uit wat de bedoeling is en dan is het tijd om de plakkers aan te brengen. Eerst wordt mijn huid ontsmet, waarna ze met een stalen gezicht tegen mij zegt “ik ga u even schuren”, om vervolgens met een schuurpapiertje mijn huid lichtjes op te schuren. Maar een lichte glimlach verscheen op mijn gezicht.
Dan ben ik klaar en mag ik aangekleed en wel weer op pad. Samen met mijn dagboekje! De komende 24 uur deel ik hierin alles wat ik doe. Toch een beetje gek, maar ik heb straks écht geen geheimen meer voor t ziekenhuis.
Veel liefs, Renske 