Het is een beetje stil hier.. Maar eigenlijk had ik ook niet zoveel te vertellen. Ik heb wel eindelijk een oproep gehad voor de internist. Deze is op dinsdag 7 december. En daarvoor moet ik volgende week nog even bloedprikken en ontlasting inleveren.. Ik vind het wel spannend, de COVID-19 maatregelen veranderen, omdat de zorg weer overloopt. Ik hoor geluiden dat operaties weer teruggeschroefd zijn. En hoop maar dat mijn afspraak met de internist maar door mag gaan. Iedere dag log ik even in op mijn ziekenhuis account om te kijken of de afspraak er nog instaat. Tot op heden is dat het geval!
Maar verder is mijn traject even rustig. Gelukkig maar, want de zweepslag die ik 5 weken geleden opliep houdt me aan huis gekluisterd. Logisch, toch….? Als ik de Arbo arts mag geloven, is dat niet helemaal het geval..
“Vertel eens, wat is er met je aan de hand?” vraagt de Arbo arts nadat hij kort heeft uitgelegd wat de bedoeling is van ons telefonische (beeld)gesprek.
Daar gaan we dan! Mijn verhaal van de afgelopen 5 weken. Waar ik een scheur in mijn kuitspier op liep; ‘zweepslag’. Hoe de vervangende huisarts niet wilde komen, waar mijn eigen huisarts me een week later voor trombose halsoverkop naar het ziekenhuis stuurde, een fysio die de eerste weken niet verder kwam dan tape plakken en vervolgens niets liet horen omdat ze ziek werd (zelfs niet afbellen), waar m’n kuit ineens warm werd en ik koorts kreeg en waar ik pijn had. Ontzettend veel pijn. Ik kon niks, als ik wel wat probeerde kreeg ik weer een terugval. En bovenal was de informatie die ik had voornamelijk van het internet want “tanden op elkaar en laten rusten” was zo’n beetje het enige advies wat ik van de fysio kreeg. En hoewel de “lichte massage” van vorige week voor mijn gevoel wel echt iets gedaan had voor het vocht, was het echt een helse beproeving.
“Wat ik hoor is dat vooral door gebrek aan informatie en ondersteuning deze ervaring heel naar voor je is geworden. Als je bijvoorbeeld specifieke oefeningen had gekregen, in combinatie met krukken (de huisarts had die juist afgeraden) had je al veel mobieler weer kunnen zijn. Je intentie is goed, maar bij iedere overbelasting maak je het littekenweefsel stuk en moet je weer opnieuw beginnen. Alsof je iedere keer de korst van je wond af trekt”.
Tranen. Mijn gevoel van de afgelopen weken dat ik een beetje aan mijn lot werd overgelaten wordt door de Arbo arts eigenlijk ontzettend onderstreept. Maar ik ben ook ontzettend gefrustreerd, want het is echt een hel om zolang zo weinig te kunnen en dagelijks met die stomme pijn te dealen. Helemaal als nu blijkt dat het helemaal niet nodig was geweest.
“Ik zou echt overwegen te kijken naar een andere fysiotherapeut die je hier meer mee kan helpen. Want nu komt je herstel gewoon niet op gang. Met de juiste oefeningen én krukken, verwacht ik dat je over ongeveer 6 weken geheel hersteld moet kunnen zijn.“ Ik moet echt even slikken. 6 weken is wel erg lang, al geeft hij aan dat ik door de krukken al wel sneller weer meer zou moeten kunnen. Dan nemen we het formulier nog even door wat hij moet invullen als terugkoppeling richting mijn werkgever. “Door inadequate zorg is herstel niet voldoende. Werknemer zal hiervoor de juiste acties ondernemen zoals besproken. Is beperkt, maar kan eventueel ‘aangepast’ werk doen.”
Hij wenst mij veel sterkte met de komende weken. Mocht het herstel toch niet goed op gang komen moet ik hem even contacteren en anders zien we elkaar niet meer. Zodra ik ophang ga ik gelijk naar de website van de Vegro, ik had immers in die eerste dagen al onderzoek gedaan naar krukken. En bestel ze direct.
Ik kan er nog veel over zeggen, maar ik laat het erbij. Morgen komt de fysiotherapeute. Ik ga met haar even het gesprek aan om te zien wat daar uit komt. Of dat ik toch moet schakelen met een andere fysiotherapeut.
Lastige dingen, maar het is voor mijn eigen herstel en gezondheid. En dan hopelijk op naar betere tijden!
Veel liefs, Renske 