Zweepslag

*krgstj*.. Bukkend naar m’n salontafel zakt mijn onderbeen iets in en maakt een soort scheurend/knappend geluid in mijn onderbeen. Ik word daar gewoon eerder naar van dan van die helse pijn die door mijn kuit heen trekt, maar tegelijkertijd denk ik what the F gebeurt er nou?!?! Klinkt niet als breken. En met amper iets doen kan ik niet echt wat breken. Scheuren dan? En ik probeer een stap te zetten en besef me dat dat amper gaat. Strompelend probeer ik toch de studeerkamer te bereiken, want daar ligt mijn telefoon..

Mijn eigen huisarts is met vakantie. Ik kan mijn lol niet op. De vervangend arts krijg ik met veel pijn (letterlijk!) en moeite te pakken. “Kunt u langskomen” vraagt de assistente. Ik kan amper staan of lopen, dus hoe moet ik dan auto rijden?! Zelfs al is het maar een minuut of 2. Ze gaat overleggen en belt me zo terug. Zo is alleen 45 minuten later.

“De arts verwacht dat het zweepslag is. Met rust en pijnstillers zal het over moeten gaan. Je kan even googlen naar wat het is” Ik ben verbijsterd. Mooi is dat. Terwijl ik aan de telefoon ben doe ik dat. Een scheurtje.. EEN SCHEURTJE?! Het voelde niet als een scheurtje. “Maar is er bij zweepslag dan ook zo’n afscheurend geluid en sterf je zo’n duizend doden van de pijn?”. Het antwoord daarop was ja. Ook kreeg ik te horen dat het herstel zo’n 2 tot 8 weken in beslag kan nemen.

Ik kan wel janken en niet alleen van de pijn. Wat een lange periode zeg. En iedere minuscule spiertrekking maakt dat ik echt door de grond zak. Hoe moet ik dit weken gaan volhouden? En mijn net nieuw gestarte danscursus kan ik ook wel vergeten. Of misschien zijn de danslessen wel een onderdeel van de oorzaak?

Anyway.. na diverse telefoontjes richting de vervangende huisarts en de apotheek werd omstreeks half 5 de diclofenac bezorgd.. Nu een uur of 3 later heb ik het idee dat het ietsje begint te werken, al is het minimaal. Meer dat bijvoorbeeld het verleggen van m’n been iets minder “mes in m’n been” is, maar het is weinig. Zojuist paracetamol ingenomen en hopelijk gaat de ondersteuning van de spiegel die ik nu aan het opbouwen nog wat pijnverlichting geven. Maar ik had meer baat verwacht van de diclofenac..

“Geeft dit nog vertraging voor je traject?” vragen vrienden, familie.. De wachttijd van de internist is zo’n 6 tot 8 weken, eerst baalde ik daar ontzettend van. Wilde zelfs proberen het sneller te laten verlopen door komende weken regelmatig te gaan bellen. Maar nu moet ik maar blij zijn, want die periode zou ongeveer aansluiten aan het einde van m’n mogelijke herstelperiode. Dus dat is het enige “gelukje” in dit hele verhaal.. Maar dat beetje conditie wat ik op wilde bouwen gaat nu niet lukken en dat helpt natuurlijk niet mee. Even afwachten wat het ziekenhuis daar tegen die tijd over zal zeggen.

Het voelt dus allemaal even heel shit. En terwijl ik mezelf heel zielig vindend door m’n Instagram stories swipe, komt dit bericht voorbij. En dat raakt toch wel een beetje..