Wat een besef-momentje had ik vanavond even zeg. Ik zei vroeger altijd dat mensen dansen onderschatten, dat het topsport is en hard werken. En dat is het ook, maar eigenlijk vond ik dat harde werken op mijn niveau wel meevallen. Dansen ging vanzelf, was gemakkelijk en ondanks dat ik soms heus wel even flink moest oefenen op de nieuwe passen van een dans genoot ik er met volle teugen van. Nou, ik kan je vertellen dat ik destijds echt een onwijs goede conditie had. En ook dat daar precies niets van over is gebleven.
Vanavond was de Solo Dance proefles. De groep bestond uit 6 deelnemers, een assistent en de lerares. We warmden op tijdens een Merengue, welke opgevolgd werd door een Cha Cha, Engelse Wals, Samba, Tango. En als afsluiter werd er een Jive ingezet met de Rumba als coolingdown.
Wat was het fijn, pittig, uitputtend en hels. Maar wauw. Binnen zo’n 3 minuten was ik net een hijgend oververhit trekpaard met brandende kuiten, maar ik verbaas mij hoe ontspannend dansen is. De uitlaatklep zonder daadwerkelijk iets te uiten. Gewoon even opgaan in de dans, de muziek en alles buiten de danszaal telt even niet meer.
Toen de les na drie kwartier afgelopen was en ik richting mijn auto liep besefte ik hoe m’n lichaam dit heeft ervaren. Die is stuk. En toch op de minst erge manier die ik kan bedenken. Zou ik dit blijven doen dan kan ik denk ik best nog wel een leuke conditie opbouwen vóór de ingreep. Ik heb mijzelf dan ook direct ingeschreven, dus er is geen weg meer terug!
Maar nu eerst even acclimatiseren en dan richting bed!
Veel liefs, Renske 