Mijn interval wandelingen doe ik meestal in de ochtend. Als ik net wakker ben en nog energie heb. Want aan het einde van een werkdag heb ik daar, zeker de laatste periode, meestal geen zin noch energie meer voor. Vandaag leek mij dat echter niet zo handig. Na een interval ben ik meestal stuk en moet ik echt even bijkomen. Dan moet ik niet nog een 8 uur durende training voor de boeg hebben.
Want vandaag was het zover. ITIL 4 Specialist training. Een fikse uitdaging, zeker in de huidige staat van energie en concentratie. Toch ging ik vanochtend vol goede moed op pad.
De cursus is in Nieuwegein en ik zorgde ervoor dat ik op tijd aanwezig was. Op het eerste gezicht leek het alsof we met enkel Nederlanders waren, echter kwam er last-minute nog een Fransman binnen lopen, waardoor de training toch in het Engels zou zijn. Dat is niet zo erg, want mijn Engels is prima. Maar dat kost wel meer energie. Je moet namelijk echt wel je hoofd erbij houden. Om nog maar te zwijgen over het Engelse accent van de trainer. Dat was eh.. even wennen!
Toch ging het al met al best oké! De stof is erg droog, maar de eerste uren pakte ik het best aardig op. Echter na de lunch werkte de airco niet meer en was het erg benauwd in de zaal bij terugkomst. Daarnaast had ik ook een beetje last van een after dinner dip en begon de energie van de dag al aardig op te raken. Dat helpt dan allemaal niet.
Na een uurtje werkt de airco weer enigszins en als goedmakertje wordt er ijs gebracht ter verkoeling. Toch is het teveel geweest. De trainer vraagt een paar keer of het wel gaat. Mijn gezicht is een open boek. Ook in dit geval. Ongemakkelijk, want dan sta je gelijk in de schijnwerpers tegenover de rest van de groep. Aangezien hij niet op de hoogte is, kan hij het niet weten. Ik mompel daarom ook maar dat het prima gaat. Toch voel ik dat het eind van m’n latijn in zicht komt. Nu al, het is pas 15:00.. En hoewel ik probeer aandacht te geven aan de uitleg van de trainer, lukt het gewoon echt niet meer. Ik zie hem praten, ik hoor hem praten, maar het komt niet meer binnen.
Zeker het laatste uur is vrijwel voor niets geweest. Ik hoorde het wel, maar de informatie opslaan was gewoon geen optie meer. Dus blij dat ik naar huis mocht! Maarja, daar stond die interval wandeling nog op me te wachten. Dus na het eten hop mn joggingbroek aan en samen met Bella richting het park!
En nu? Nu doe ik helemaal niets meer. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik ben compleet uitgeput. Dus lekker vroeg m’n bed in, hopelijk uitgerust voor een nieuwe trainingsdag!
Veel liefs, Renske 