Vandaag was het dan zover; het psychologisch onderzoek. Een psychodiagnostisch onderzoek voor intelligentie, neuropsychologische & persoonlijkheid tests en een stukje screening als ik het overzicht in mijn ziekenhuisaccount mag geloven. Maar God, wat zag ik op tegen vandaag. Het tweede deel van de intake en daarna ook het vervolggesprek (waarmee ik een GO kreeg voor het voortraject) met de medisch psycholoog vond ik zelf niet erg prettig. De vibe die ik bij haar had was voor mij wat laatdunkend. En hoewel ik wist dat ik dit onderzoek niet met haar zou hebben, zag ik er toch als een berg tegenop. Want wat als dit ervoor zorgt dat er een haak in het traject komt?
Maar echt, ik heb mij een zorgen gemaakt om niets. Drs. vd W. is zo compleet anders. Voordat we van start gingen legde ze uit wat er zoal gebeuren gaat en hoe het vervolg zou zijn. “We gaan een interview doen, vragenlijsten afnemen en afbeeldingen op je loslaten. Die resultaten ga ik dan naderhand doornemen en allerlei statistieken en grafieken op loslaten. Als ik de resultaten heb zal ik je bellen om een afspraak te maken zodat we die resultaten aan je terug kunnen koppelen, vervolgens vragen we dan of je akkoord wil geven zodat ik die kan bespreken met het team en vanaf daar kunnen we weer verder”.
Omdat ik toch erg nieuwsgierig was, bracht ik mijn ‘mystery date’ ter sprake en die is niet langer een mysterie! Mijn afspraak met de obesitas verpleegkundige, mevr. H., is namelijk omdat zij mijn case manager wordt. Zij zal met mij door gaan nemen wat ik zoal kan verwachten en wat er nog allemaal moet gaan gebeuren. Daar was ik aangenaam door verrast, want op deze manier wordt het steeds een beetje meer echt. En lijkt die GO voor een operatie toch ietsje minder ver weg.
Na de uitleg gingen we aan de slag. Drs. vd W. nam in het bijzijn van een medisch psychologe in opleiding een interview met mij af. Waar veel vragen gingen over vroeger, mijn gezinsleven, hoe ik als oudste wellicht erg beschermend was naar de “zwakkere” gezinsleden, hoe ik mezelf omschrijf, hoe zich dat uit en of ik begrijp waar andere mensen vandaan komen in een discussie etc. Het interview ging goed, maar bracht de nodige emoties met zich mee omdat ik natuurlijk erg open hierin moest zijn.
Na het interview ging ik met de MP in opleiding naar een andere ruimte en kreeg ik 2 opdrachten. De eerste was een aantal vragenlijsten invullen. Nu heb ik ze niet geteld, maar volgens mij waren het er in totaal een stuk of 6 a 7. Het idee is om te zien wat er nu precies in mijn hoofd omgaat, of ik angsten heb, hoe mijn relatie is met eten en hoe mijn coping is. En daarnaast zijn er vragen die specifiek bedoeld zijn om Autisme te ontdekken of juist uit te sluiten.
Halverwege het invullen van de vragenlijsten kreeg ik nog een opdracht. Namelijk plaatjes bekijken en daar een verhaal bij denken. Dit waren afbeeldingen die niet allemaal heel duidelijk zichtbaar waren. Dus soms kon je niet eens goed zien wat er nu eigenlijk werd weergegeven. Een van plaatjes was wat meer van vroeger waar je een typisch net meisje zag uit een wat ‘rijkere’ familie die erg onuitstaanbaar wegkijkt van de vrouw die haar lijkt voor te lezen. Mogelijk de huishoudster/oppas. Het doel was dat ik zelf een verhaal ging bedenken en ik mocht alle kanten op gaan en daar ging ze dan vragen over stellen. De vragen die ik kreeg waren dan:
* Wat zie je?
“Ik zie een net meisje, uit hogere kringen, die onuitstaanbaar weg kijkt van de vrouw die haar voorleest/probeert voor te lezen”
* Wat denk je dat er in het hoofd van de personages omgaat?
“Ik denk dat het meisje opstandig is omdat ze wordt afgescheept met een vreemde die haar dan moet voorlezen of wellicht wat leren. Waar haar ouders daar niet de tijd voor nemen. Verder zie ik een vrouw die slechts haar werk doet, want ze kijkt niet naar wat het kind werkelijk nodig heeft”.
* Wat denk je dat er voor deze scene is gebeurd?
Het meisje wil aandacht van haar ouders, maar in plaats daarvan moet ze het doen met een vrouw die duidelijk geen oog voor haar heeft, maar enkel doet wat haar wordt opgedragen. Want ondanks de opstandigheid van het kind vervolgt ze gewoon waar ze mee bezig is”.
Hoe denk je dat het afloopt?
“Ik denk dat er niet zoveel verandert. De vrouw zal haar werk blijven vervolgen op de manier die ze al gekozen heeft. Ouders veranderen niet van de een op de andere dag in hoe ze met hun kind omgaan. En het kind heeft juist sturing en aandacht nodig, welke ze duidelijk tekort komt. En uiteraard kan dat later nog wel goedkomen als ze volwassen wordt, maar voor nu is dat niet het geval.”
Wil je er zelf nog iets aan toevoegen?
Omdat ik echt wel een beetje aan het einde van mijn latijn kwam, kwam mijn wat minder serieuze kant even omhoog en ik kon het niet laten om op de afbeelding even het meisje aan te tikken en te zeggen “Girl, heb geduld alles komt goed!”.
Eenmaal na alle vragenlijsten en afbeeldingen met verhaaltjes was het onderzoek klaar! Voor ik wegging trok ik stiekem de stoute schoenen aan en vroeg ik of het mogelijk was om toch alvast een afspraak te maken voor het vervolg. Mijn ervaring is dat door alle drukte afspraken soms weken op zich laten wachten. En het zou toch mooi zijn als het resultaat al duidelijk is en besproken kan worden met het team voor ik de afspraak heb met mijn heuse “case manager”. En dat vond ze helemaal prima. “Heb ik gelijk een stok achter de deur”. Nu was dat niet per se mijn insteek, maar 11 augustus staat nu mooi op de agenda dus mij hoor je niet klagen!
Veel liefs, Renske 