Wat was ik enthousiast gister toen ik doorhad dat ik eindelijk zou gaan starten met het voortraject. Ik stond als een blij ei te stuiteren. Zoveel dingen die door m’n hoofd gingen. Ik was echt allerlei boxjes aan het afvinken in mijn hoofd. Gek dat je zo bezig bent geweest met dingen voor elkaar te krijgen en te duimen dat je een GO krijgt en dat het dan EIN-DE-LIJK gaat beginnen. Maar toen kreeg ik ’s avonds laat een berichtje van mijn moeder “Ben je nog wakker? Opa ligt namelijk in het ziekenhuis, ik ben net thuis.”
Inmiddels hebben we te horen gekregen dat Opa positief getest is op corona en ook is overgeplaatst naar de speciale covid afdeling. Maar dan denk ik wel, wat is het leven soms toch ook ontzettend oneerlijk. Als je dan werkt en veel doet om dingen voor elkaar te krijgen, dat je daar niet even van genieten mag. Gelijk word je met beide voeten weer op de grond gezet en maakt het gevoel van vreugde plaats voor zorgen. Grote zorgen om mijn lieve Opa.
En we mogen eventueel op bezoek, volgens een aantal regels van het desbetreffende ziekenhuis. Je wordt dan voorzien van een schort, handschoenen, masker en bril. Maarja het is toch een risico. Hoe goed je ook beschermd bent, ziekenhuispersoneel wordt ook ziek. En dat ziek worden of nog erger, corona over brengen naar misschien mijn eigen ziekenhuis in Rotterdam is een risico die ik niet wil dragen. Mocht de situatie veranderen, dan is er natuurlijk geen twijfel mogelijk. Dan ga ik gewoon en schuif ik mijn afspraken op. Maar tot die tijd, wachten we maar af vanuit het verre Rotterdam.
Veel liefs, Renske 