Moe, dat was ik natuurlijk al een tijdje. Weer in gewicht aankomen is niet bevorderlijk voor je algemene functioneren en dan heb ik daar bovenop die slaapapneu die maakt dat ik niet goed slaap en dus niet voldoende uitrust. Maar sinds ik psychotherapie heb merk ik dat het beetje energie dat ik nog wel had inmiddels verdwenen is als sneeuw voor de zon.
Ik probeer iedere dag heel hard alle ballen hoog te houden. Het voorbereiden op het voortraject van de ingreep, zoals het slaaponderzoek of het longfunctie onderzoek. De psychotherapie. De drukte op werk, maar ook mijn groei en ontwikkeling. Als m’n werkdag voorbij is, ben ik regelmatig zó ontzettend moe. En dan maak ik het mezelf ook niet makkelijker met 2 vrijwilligersfuncties en niet te vergeten mijn sociale leven.
Op mijn werk weten, naast de HR-manager, al een aantal collega’s van mijn trajecten. Ik werk voor een niet al te groot bedrijf en met een aantal van mijn collega’s ga ik ook privé om of praten we regelmatig over privé zaken. Ik vond het niet meer dan logisch hen hierover te vertellen. Toch vond ik het wel lastig, zeker omdat er vaak de nodige emotie bij komt kijken. Maar gelukkig waren de reacties die ik kreeg waren erg lief en bemoedigend. Pre-Corona bracht ik minstens 40 uur door met mijn directe collega’s, sommigen zag ik meer dan mijn meest dierbare vrienden en/of familie. Zij weten hoe ik ben, de goede maar ook de bitchy momenten. En dat helpt. Dat is fijn als het even niet meer gaat.
Voorheen was ik er nog niet aan toe om het mijn manager te vertellen. Ik wil dat iemand mij beoordeelt op hoe ik mijn werk aflever. En dat niet doet op basis van wat er in mijn privéleven gebeurt. Positief of negatief. Maar ik merk nu alle onderzoeken wat meer vorderen dat ik meer moeite heb die eerstgenoemde ballen continue hoog te houden. Ik ben soms bang steken te laten vallen. Dus het wordt tijd om mijn manager te informeren.
Ik had vorige week mijn manager al gevraagd om het zogeheten startgesprek waar we praten over ontwikkelingen en ambities. Daarin had ik al aangegeven ook graag even wat te vertellen over mijn privéleven. Mijn manager planned een afspraak in voor een uurtje met wat ruimte voor uitloop. Na het startgesprek (a 60 minuten) vertelde ik de 2 uur die volgde uitgebreid over de psychotherapie, mijn vader en hoe dat impact heeft op vlagen van mijn gedrag. En niet te vergeten de ingreep. Het was vermoeiend en emotioneel, maar mijn manager was begripvol en stond open voor mijn verhaal.
Liever had ik het niet met die reden verteld, maar het is goed dat hij het weet. En hopelijk brengt mij dat een beetje meer rust mee op zakelijk vlak.
Veel liefs, Renske 