Je kan pas van iemand anders houden, als je van jezelf houdt. Ik vond dat eigenlijk altijd een beetje van die “zweefteven” onzin. Van mezelf houden?? Dat deed ik niet, maar dan kan je toch wel van iemand anders houden? Natuurlijk kan dat, maar het is belangrijk dat je beseft dat dat wel kan leiden tot ongezonde situaties.
Ik val altijd voor de typische bad boys. Mannen, jongens, die niet in staat zijn om zich open te stellen, bindingsangst hebben, vreemd gaan of liegen. Of een heel repertoire aan andere problemen hebben. Wat dan uiteindelijk ook effect had op mij. En als die relatie of periode van daten dan overging, dan kwam al snel de volgende die hetzelfde deed. En voorheen accepteerde ik dat. Het punt is namelijk dat als je niet van jezelf houdt, je vaak ook niet een heel erg goed gevoel van eigenwaarde hebt. En je sneller genoegen neemt met wat je wordt ‘aangedaan’. Of je ziet gewoonweg niet dat je beter verdient.
Maar ook als de liefde van je partner wel oprecht is. Als iemand met heel zijn of haar hart van je houdt, maar je houdt niet van jezelf. Dan is een eventuele relatie die daaruit voortvloeit er een die bij voorbaat al op een 5-0 achterstand staat. Want je hebt die ander nodig om je geliefd te voelen, het gebrek aan liefde voor jezelf op te vullen. En dat is natuurlijk helemaal niet eerlijk.
Toen vorig jaar mijn hart werd gebroken, heeft dat heel erg veel met mij gedaan. Ik was heel erg verdrietig, voelde mij gebroken en ook mijn gevoel voor eigenwaarde was compleet verdwenen. Ik had hem blijkbaar nodig om heel te zijn. Men zegt dat tijd alle wonden heelt, maar als je zo gehavend bent is het enige wat tijd doet, de scherpe randen er wat vanaf afhalen. En dat was het wel. Om heel te worden, daar zal je voor moeten werken. Heel hard moeten werken. En ook accepteren dat sommige situaties, sommige personen permanent iets achterlaten.
Inmiddels ben ik een jaar verder.. En voor het eerst in mijn leven heb ik echt ‘gerouwd’ om iemand die ik niet ben verloren omdat hij of zij dood ging. Ik ben echt door een heel diep dal gegaan en vond uiteindelijk mijn heil een beetje op TikTok. En dat klinkt een beetje gek misschien, maar video’s maken die alleen onbekenden zagen werkte een soort van bevrijdend.
Het hielp mij ontzettend om toe te geven dat ik pijn had. Al dat verdriet eruit laten. Jezelf die tijd gunnen. En dat is stap 1. Dan zal je dat moeten herstellen wat iemand anders kapot heeft gemaakt. Weer iets anders voelen dan verdriet. Hoewel ik psychotherapie niet ben gestart voor het feit dat ik liefdesverdriet had, leer ik ontzettend veel over mijzelf. Veel meer dan waar ik initieel op had ingezet. Het maakt dat ik de glans weer terugzie in mijn ogen als ik ’s ochtends in de spiegel kijk. Mezelf op een andere manier zie. Iemand die er mag zijn. En ik ben er absoluut nog lang niet. Maar dat hoeft ook niet. Ik heb voorlopig ook niet per se behoefte aan een ander, ik heb even genoeg aan mijzelf! #workinprogress 😉
Veel liefs, Renske 