HOERA! Eindelijk is het dan 13 april. Maar wat is het eigenlijk snel gegaan.. Op 17 februari heb ik mijn eerste intake gehad. Daar kwam uit dat ik eenzelfde soort gesprek nog zou moeten voeren met een medisch psycholoog om te zien of er nog bezwaren zouden zijn, met name richting mijn gelijktijdige traject van psychotherapie. Toen ik de brief met de afspraakbevestiging kort erna thuisgestuurd kreeg en zag dat de afspraak op 13 april pas zou plaatsvinden dacht ik echt … jeeeetje, zolang nog?! Maar het is allemaal veel sneller voorbij gevlogen dan ik van tevoren had verwacht. En daar was ik dan weer, in het Bariatrie Expertise centrum.
Ik was gisteravond al een beetje zenuwachtig. Dr. S., gaat er straks een klap op geven hoe de rest van mijn toekomst eruit moet gaan zien. Dat is spannend, dat is eng.. Zolang het maar niet teleurstellend is. Als het maar wel gaat gebeuren. Daar komen de zenuwen vandaan, wat als zij het allemaal niet nodig vindt?
Ik moet zeggen dat het me aardig goed gelukt is om dat los te laten en open en blanco het gesprek in te gaan. Ze stelde zich voor en legde uit dat zij eigenlijk dezelfde vragen zou gaan stellen, maar met een iets ander accent om te zien hoe ik ben, wat de oorzaak van mijn overgewicht is, hoe mijn relatie met eten is en of bepaald gedrag (of mijn “trauma”) hiertoe nog een verbinding heeft. Als ik terug kijk op ons gesprek dan denk ik dat dat wel klopt. Sommige vragen waren exact hetzelfde, anderen toch ook weer niet. Maar dat is op zich logisch, want ja ik ben nog steeds al een aantal jaar gestopt met roken. En ik drink inderdaad nog steeds af en toe. Ook heb ik inderdaad onthouden dat dat laatste straks niet meer kan, dus ook niet meer mag. Verder ging het over hoe mijn leven in elkaar steekt, wie er voor mij zijn en wat er allemaal gebeuren gaat en wat er veranderen moet.
Hoewel het gesprek dezelfde insteek had, merk ik echt zo ontzettend hoeveel ik hier over nadenk. En mee bezig ben. En laat ik ook Drs. O. haar rol hier niet in uitsluiten. Therapie geeft me een soort rust. En in tegenstelling tot mijn allereerste gesprek waar ik ontzettend emotioneel was, mij misschien zelfs nog wel een beetje schaamde, was dit nu totaal niet aan de orde. Ik was rustig en voelde mij goed. Ik heb alle vragen heel open beantwoord, zelfs die over mijn narcistische vader en de reden achter mijn psychotherapie. Ik voel me trots, dat dit voor het eerst in mijn leven is dat ik zo’n ontzettend persoonlijk gesprek heb gevoerd en daar geen enkele heftige emotie bij heb hoeven ervaren.
Hoe nu verder? Dr. S. gaf aan dat ze een verslag maakt van ons gesprek en deze met de chirurg en het bariatrische team besproken gaat worden. Vanaf daar komt er dan een besluit, waar ze telefonisch contact over op zal nemen met mij. De verwachting is, dat dat over ongeveer 3 a 4 weken zal zijn. Dus op zijn vroegst zal ik vanaf 4 mei er meer over kunnen horen. Daarbij liet ze ook weten dat zij mij in ieder geval naar de diëtetiek (voor meer informatie over diëtetiek, Klik hier!) wil sturen. Dit is natuurlijk niet zo gek omdat na een eventuele ingreep ik veel minder binnen krijg aan voedingsstoffen. Dus het is voor mij belangrijk om te weten wat ik eet en waar ik het meeste baat bij heb. Daarnaast overweegt ze ook nog cognitieve gedragstherapie. Zodat ik onder andere beter kan leren om te gaan met mijn onregelmatige eetpatroon. Waarbij de diëtetiek in ieder geval zeker is en de gedragstherapie? Daar gaat ze nog even over nadenken.
Veel liefs, Renske 