Zoals ik al eerder vertelde, heb ik de keus gemaakt om zowel met m’n buitenkant als aan met m’n binnenkant aan de slag te gaan. De buitenkant is vaak iets wat men snel ziet. Daar kan je snel resultaat boeken óf juist niet.. Maar de binnenkant is een heel ander verhaal.
Als je “state of mind” niet is zoals je graag zou willen, dan valt men dat vaak totaal niet op. En wanneer je mensen alleen maar oppervlakkig kent, wordt er vaak ook niet gevraagd naar redenen voor bepaald gedrag. Wel trekken ze vaak alvast conclusies. Reageer je te emotioneel ben je waarschijnlijk een ‘jankerd’. Reageer je fel of kort door de bocht krijg je de mogelijk de stempel ‘bitch’.
Bij mij zal het laatste vást en zeker het geval zijn. Ik ben direct, recht door zee en wind er meestal geen doekjes om en als ik mij ergens mateloos aan erger of je maakt mij boos kan ik ronduit een teringwijf zijn. En daar heb ik over het algemeen vrede mee. Maar er zijn ook momenten dat ik een emotioneel teringwijf ben en hoewel emoties niet erg zijn, wordt het wel een probleem als je ze zelf niet meer onder controle hebt. Als er daardoor dingen gezegd of gedaan worden waar je spijt van krijgt.
Vandaag had ik daarom een afspraak met mijn huisarts. Ik spreek haar momenteel vaker in een week dan in 2020 het gehele jaar, maar hee het is voor een goed doel! Met het oog op Corona en mijn verkoudheid die zich aardig blijft ontwikkelen had ik gevraagd of onze afspraak ook telefonisch kon. En achteraf gezien is dat maar goed ook!
Tijdens ons gesprek heb ik voor het eerst in mijn leven écht uitgesproken wat ik heb meegemaakt in mijn leven als kind van een narcistische vader en de zaken waarvan ik denk dat die nog grote impact hebben op mijn leven. Mijzelf kwetsbaar opgesteld en open geweest over hoe dat voelt en hoe het zowel mijn persoonlijke als professionele ‘ik’ in de weg zit.
Ik ga over mijn emotionele grenzen heen. Hell, ik herken de grens niet meer al zou hij in de vorm van een groot rood stopbord voor m’n neus staan. De conclusie; het is tijd voor psychotherapie. Dat is therapie waar ik 1 op 1 met iemand ga praten om te ontdekken wie ik ben, hoe ik ben, wat ik allemaal heb meegemaakt en wat de oorzaak is om vervolgens te gaan werken aan mijn ‘psychische klachten’.
“Ga nog even een rondje wandelen, niet gelijk weer aan het werk gaan” zei mn huisarts toen we ons gesprek beëindigden. Mijn gesprek met drs. V. duurde slechts 20 minuten, maar was immens emotioneel. Zo open ben ik zelden. Maar ik ben eigenwijs en natuurlijk heb ik daar allemaal geen tijd voor dus in plaats daarvan bleef ik een paar minuten op de bank zitten. En toen ik na een kleine 5 minuten zag dat ik een telefonische vergadering had ben ik toch, nog compleet in gedachten, weer aan het werk gegaan.
Mijn beste vriendin heeft wel eens gezegd dat ik me er bewust van moest zijn dat ik ruimte in mijn hoofd en in mijn leven moet hebben voor ik deze stap neem omdat het alles over de kop gooit. Dat besef kwam en sloeg me genadeloos hard in mijn gezicht.
Terwijl ik aan de telefonische vergadering deelneem merk ik dat een soort neerslachtig gevoel mij overneemt.. Die ik zowel in mijn hart als in mijn onderbuik voel en maakt dat ik rusteloos word. Ik moet echt even praten. “Maar dat heb je toch net gedaan Renske?!” Nou praten over het praten dan. Ik sta op vanachter mijn bureau en begin te ijsberen, ik krijg het gevoel maar niet van mij afgeschud. Ik ga weer zitten, open mijn teams en tik een berichtje.. die eigenlijk is bedoeld voor mijn manager. “Kunnen we zo even praten?”. Twijfels, wil ik hem al inlichten hierover? Ik weet dat het uiteindelijk moet, maar hij beoordeelt ook mijn professionele functioneren. Toch even een paar stappen terug. HR. “Je kan me bellen hoor”, reageert ze. En nadat mijn telefonische vergadering afgelopen was heb ik dat direct gedaan. Stap 2, maar dan in de 3e versnelling. En eigenlijk voelde het best goed!
Veel liefs, Renske 