Praten, hoe doe je dat?

Praten is lastig als je dat niet van huis uit hebt meegekregen. Toen ik mijn moeder onlangs vertelde over de afspraken die ik heb gemaakt, hebben we het ook gehad over praten. En dan met name het gebrek er aan.. In ons gezin was praten niet vanzelfsprekend. En dan heb ik het natuurlijk niet over koetjes en kalfjes. Hoe was je dag? Heb je huiswerk gekregen? Hoe was dansen? Heb je het leuk gehad bij je vriendin? Dit soort dingen deden we heus wel. Ik heb ook echt wel een goede band met mijn moeder en mijn zusje. Maar ik kan me niet herinneren dat ik voor mijn 30ste ooit tegen mijn moeder heb gezegd dat ik van haar houd. Of dat ik verdrietig was. Praten over gevoelens en emoties deden we namelijk niet.

En emoties waren er. Ik ben opgegroeid met een narcistische vader. In mijn allereerste herinneringen zijn er nog wel wat leuke momenten. Op dat moment waren mijn broertje en zusje nog niet geboren, mijn vader werkte “bij het springkussen” en ik mocht mee! Ik vond dat heel bijzonder, want ik kreeg bij alle kraampjes voorrang én ik mocht onbeperkt op het springkussen. Daarna zijn de herinneringen aan deze man niet zo positief meer. Alle leuke dingen waren vooral schone schijn. Waar hij een masker droeg buiten de deur en de leuke “papa” uit probeerde te hangen, was hij tegelijkertijd de reden dat er niet gepraat werd binnen ons gezin. Want daarvoor moet je aandacht kunnen hebben voor iemand anders dan jijzelf en in staat zijn om te luisteren. Voor hem was er altijd maar een optie; schreeuwen.

Nu kan ik nog wel uren praten over wat hij allemaal heeft gedaan, maar eigenlijk doet het er niet toe. Op welke manier hij ook de mist in ging, hij ging de mist in. Als iemand je zó behandelt dan raak je beschadigd. Helemaal als je nog een kind bent. Je gevoel voor eigenwaarde, de kracht om voor jezelf op te komen en het vermogen om écht te kunnen praten dat is weg. En hoe hard je ook je best doet, je krijgt het niet gerepareerd.

Dat maakt dat ik daar hinder van ondervind. Als ik nu naar mijzelf in de spiegel kijk, zie ik iemand die de lat voor zichzelf heel hoog legt. Maar hoe hoog ik die lat ook leg, dat ene stukje van mijzelf wordt er niet beter van. Ik word er niet beter van. Dat ene stukje zorgt ervoor dat ik in situaties terecht kom waar emoties mijn manier van reageren beïnvloeden. Dat klinkt heel vaag, maar dat is het ook. Het is niet zo afgekaderd als het klinkt. Zo kan ik mij erg druk maken over ogenschijnlijk onbelangrijke dingen. Anderzijds raak ik overstuur of geagiteerd van zaken waar iemand anders het belang helemaal niet van ziet. Maar in alle gevallen wordt er een grens overschreden wat leidt tot het verliezen van de controle, waardoor emoties de overhand krijgen.

Dat het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben, daar kan ik niet onderuit. Maar dat wil niet zeggen dat ik zo moet blijven. Daarom is het nú tijd voor verandering!